Wpisy archiwalne w kategorii
>200 km
| Dystans całkowity: | 25762.12 km (w terenie 2.91 km; 0.01%) |
| Czas w ruchu: | 1150:32 |
| Średnia prędkość: | 20.87 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 73.01 km/h |
| Suma podjazdów: | 136152 m |
| Liczba aktywności: | 113 |
| Średnio na aktywność: | 227.98 km i 10h 57m |
| Więcej statystyk | |
Dystans241.92 km Czas11:23 Vśrednia21.25 km/h VMAX46.83 km/h Podjazdy1031 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Góra św. Anny
Do wybrania miałem w pracy dzień wolny, noc miała być zimna, ale księżyc w pełni. Wyrok był oczywisty: długa trasa, bez noclegu, rozpoczęta ok. 8:30 rano, zakończona po 22. Początek trasy dobrym tempem, z wiatrem. Od podnóży Annabergu zmagania z wiatrem. Odcinek na płn-wschód bardzo trudny z racji silnego, momentami frustrującego wiatru z płn-wschodu. Dookoła wiosna w rozkwicie: kwitnący miejscami rzepak, liczne już miejscami dymówki i pierwszy zaobserwowany trznadel.
Drogi rano ruchliwe (Ruda Śl), w południe pustawe, po południu w sumie też. Wiatr odpuścił dopiero w okolicach Krupskiego Młyna. Wtedy zacząłem odrabiać straty czasowe i wyjątkowo średnia po zmierzchu rosła zamiast spadać... Duże lokalne różnice temp.: w Żyglinie i Dobieszowicach lodowato, W Świerklańcu cieplej, w samym Chorzowie wręcz za ciepło...
Wypad pouczający, że wiatru o tej porze nie warto lekceważyć...
Chudów
Rudy
Alt Cosel
Widok na Annaberg
Leśnica
Droga na Ankę
Sanktuarium
Śladem ginącej kolei
Krupski Mlyn
Brusiek
Noc w parku
Trasa:
Do wybrania miałem w pracy dzień wolny, noc miała być zimna, ale księżyc w pełni. Wyrok był oczywisty: długa trasa, bez noclegu, rozpoczęta ok. 8:30 rano, zakończona po 22. Początek trasy dobrym tempem, z wiatrem. Od podnóży Annabergu zmagania z wiatrem. Odcinek na płn-wschód bardzo trudny z racji silnego, momentami frustrującego wiatru z płn-wschodu. Dookoła wiosna w rozkwicie: kwitnący miejscami rzepak, liczne już miejscami dymówki i pierwszy zaobserwowany trznadel.
Drogi rano ruchliwe (Ruda Śl), w południe pustawe, po południu w sumie też. Wiatr odpuścił dopiero w okolicach Krupskiego Młyna. Wtedy zacząłem odrabiać straty czasowe i wyjątkowo średnia po zmierzchu rosła zamiast spadać... Duże lokalne różnice temp.: w Żyglinie i Dobieszowicach lodowato, W Świerklańcu cieplej, w samym Chorzowie wręcz za ciepło...
Wypad pouczający, że wiatru o tej porze nie warto lekceważyć...
Chudów
Rudy
Alt Cosel
Widok na Annaberg
Leśnica
Droga na Ankę
Sanktuarium
Śladem ginącej koleiKrupski Mlyn
Brusiek
Noc w parku
Trasa:
Dystans213.00 km Czas10:26 Vśrednia20.42 km/h VMAX50.68 km/h Podjazdy1445 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Cieszyn na ostro
Do trzech razy sztuka. Za pierwszym razem rozwaliłem sie na lodzie, za drugim razem siadły łożyska w pedałach, za trzecim w końcu się udało.
Nad ranem było zimno, ale bez mgły. Wyruszyłem zresztą dopiero o 7:30. Po drodze straszyły mnie przekreślone drogowskazy na Cieszyn, odbiłem więc z drogi wojewódzkiej na Kończyce. Generalnie było mało kolorowo, ale pogoda znakomita. Wczesnym popołudniem na polach był wręcz zaduch. W Cieszynie na rynku sporo Czechów, w czeskim Cieszynie pustawo. Ciemność złapała mnie przed Pilchowicami. Dziurawiec na prawym pasie dawał się we znaki moim lampkom. W Chudowie oczywiście głośno i bardzo zimno (jedyne takie miejsce w drodze powrotnej). Powrót przed 21 (sporo czasu straciłem w Cieszynie i Gorzycach).
Rano było zimno i nieprzytulnie
Tradycyjne grzanie się w słońcu, na rynku w Żorach
Pawłowice
Kończyce Wielkie, bez śladów jesieni (!)
Jasność na rynku w Cieszynie
Cieszyn
Jesienna Olza
Karwina
Łaziska Rybnickie
Racibórz - Obora
U Arki Bożka, w Markowicach
Rudy
Pilchowice
Chudów
Do trzech razy sztuka. Za pierwszym razem rozwaliłem sie na lodzie, za drugim razem siadły łożyska w pedałach, za trzecim w końcu się udało.
Nad ranem było zimno, ale bez mgły. Wyruszyłem zresztą dopiero o 7:30. Po drodze straszyły mnie przekreślone drogowskazy na Cieszyn, odbiłem więc z drogi wojewódzkiej na Kończyce. Generalnie było mało kolorowo, ale pogoda znakomita. Wczesnym popołudniem na polach był wręcz zaduch. W Cieszynie na rynku sporo Czechów, w czeskim Cieszynie pustawo. Ciemność złapała mnie przed Pilchowicami. Dziurawiec na prawym pasie dawał się we znaki moim lampkom. W Chudowie oczywiście głośno i bardzo zimno (jedyne takie miejsce w drodze powrotnej). Powrót przed 21 (sporo czasu straciłem w Cieszynie i Gorzycach).
Rano było zimno i nieprzytulnie
Tradycyjne grzanie się w słońcu, na rynku w Żorach
Pawłowice
Kończyce Wielkie, bez śladów jesieni (!)
Jasność na rynku w Cieszynie
Cieszyn
Jesienna Olza
Karwina
Łaziska Rybnickie
Racibórz - Obora
U Arki Bożka, w Markowicach
Rudy
Pilchowice
Chudów
Dystans229.20 km Czas10:35 Vśrednia21.66 km/h VMAX39.86 km/h Podjazdy739 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Karłowice
Rano szokujące 8 stopni utrzymywało się przez 2 godziny (od 5:45), zamglenie towarzyszyło mi od Pyskowic po Zdzieszowice, czyli przez 75 km... Temperatura później się unormowała do bardzo przyjemnych wartości rzędu 21-22 stopnie. Od Dąbrowy po Domaradzką Kuźnię we wsiach dominowała oryginalna zabudowa. Tempo sportowe: dłuższe przerwy w Krapkowicach (śniadanie) i Dąbrowie (wygodna ławka przed pałacem: drugie śniadanie). Powrót pociągiem.
Bytom
Za Pyskowicami, widoczność góra 50 m.
Ujazd, zamek
Krapkowice
Prószków
Dąbrowa
Karłowice
Zawiść
Chocianowice
Stare Olesno
Bytom
Za Pyskowicami, widoczność góra 50 m.
Ujazd, zamek
Krapkowice
Prószków
Dąbrowa
Karłowice
Zawiść
Chocianowice
Stare Olesno
Dystans248.01 km Czas11:49 Vśrednia20.99 km/h VMAX59.10 km/h Podjazdy1157 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Wypad w Małopolskie, dzień 1: Do grobu dragona
Wpierw było spodziewane zaskoczenie (oksymoron celowy), czyli o czwartej rano było cimno jak w... Rozjasniło się dopiero w Dąbrowie Górniczej gdzie zaskoczył mnie spory ruch (pracownicy huty). Z kolei w Błędowie i Chechle dominowały mgły "wstające z kolan" :) Gdy mgły zaczęły zanikac pojawił się na chwilę błękit nieba, ale i ten musiał ustapić szpetnym chmurom. Chmury te miały wszelako dwie zalety: po pierwsze nie były deszczowe, po drugie zasłaniały słońce którego mam juz serdecznie dość...
Na powrót rozjaśniło się znowu w okolicach Tarnowa. Tamże trafiłem przypadkiem do baru mlecznego "Mimoza". Tanio, ale też tłumnie. Nadmienię, że nie był to przybytek odwiedzany przez klasę średnią... W Tarno trafiłem też na rozkopy, ale zdołałem się wydostać na Skrzyszów i Pilzno. Tempo - dzięki brakom w nasłonecznieniu! - miałem rewelacyjne, to i przejechałem okolice Dębicy docierając do tejemniczego Korzeniowa. Tamże zaintrygował mnie "grób dragona" i jako że miałem go także na mapie (Małopolska Północna 1:100000) wbiłem w las. Grób znalazłem (symboliczny) a dalszą jazdę powstrzymały w porę odgłosy strzałów. Wróciłem zatem w bliskie sąsiedztwo husarskiego pochówku i rozbiłem namiot w środku leśnej gąszczy (księżyc walił po oczach i tak...)
Mgły błędowskie
Tradycyjnie orzeźwiający podjazd w Kolbarku...
Imbramowice w remoncie
Słomniki
Proszowice
Koszyce po raz trzeci na rowerze
Zaborów, scenka rodzajowa
Cmentarz pierwszowojenny nr 259, gmina Żabno
Słoneczne serce Tarnowa: po raz trzeci na rowerze!
Pilzno
Antyszwedzki Korzeniów :)
Wpierw było spodziewane zaskoczenie (oksymoron celowy), czyli o czwartej rano było cimno jak w... Rozjasniło się dopiero w Dąbrowie Górniczej gdzie zaskoczył mnie spory ruch (pracownicy huty). Z kolei w Błędowie i Chechle dominowały mgły "wstające z kolan" :) Gdy mgły zaczęły zanikac pojawił się na chwilę błękit nieba, ale i ten musiał ustapić szpetnym chmurom. Chmury te miały wszelako dwie zalety: po pierwsze nie były deszczowe, po drugie zasłaniały słońce którego mam juz serdecznie dość...
Na powrót rozjaśniło się znowu w okolicach Tarnowa. Tamże trafiłem przypadkiem do baru mlecznego "Mimoza". Tanio, ale też tłumnie. Nadmienię, że nie był to przybytek odwiedzany przez klasę średnią... W Tarno trafiłem też na rozkopy, ale zdołałem się wydostać na Skrzyszów i Pilzno. Tempo - dzięki brakom w nasłonecznieniu! - miałem rewelacyjne, to i przejechałem okolice Dębicy docierając do tejemniczego Korzeniowa. Tamże zaintrygował mnie "grób dragona" i jako że miałem go także na mapie (Małopolska Północna 1:100000) wbiłem w las. Grób znalazłem (symboliczny) a dalszą jazdę powstrzymały w porę odgłosy strzałów. Wróciłem zatem w bliskie sąsiedztwo husarskiego pochówku i rozbiłem namiot w środku leśnej gąszczy (księżyc walił po oczach i tak...)
Mgły błędowskie
Tradycyjnie orzeźwiający podjazd w Kolbarku...
Imbramowice w remoncie
Słomniki
Proszowice
Koszyce po raz trzeci na rowerze
Zaborów, scenka rodzajowa
Cmentarz pierwszowojenny nr 259, gmina Żabno
Słoneczne serce Tarnowa: po raz trzeci na rowerze!
Pilzno
Antyszwedzki Korzeniów :)
Dystans203.15 km Czas09:53 Vśrednia20.55 km/h VMAX62.73 km/h Podjazdy1348 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Trójkąt włoszczowski, dzień 1: Na Ponidzie
Zew gnał Stradoviusa do Stradowa... Tamże spore namuliska, zerwany częściowo asfalt, wymyte podłoże. Wszystko jeszcze wilgotne, oj działo się tu w sobotę 11 sierpnia... Gdy dotarłem do Skałek ujrzałem ten sam widok od zawsze w zagrodzie Majewskich... To tu jest centrum świata! Niezmienne o odporne na działanie czasu... Na drodze Krzyżanowice - Kowala wycięte wszystkie akacje... Podobnie wycięte topole na pięknym ongiś trakcie z Gacek do Chrobrza. Zapędziłem się aż po Szaniec, a noclegowałem w Grochowiskach. Tym samym zakończyłem identycznie jak pierwszy powrót na Ponidzie w roku 2011...
Niedzielny poranek w Czeladzi
Jeszcze dość spokojnie nad Pogoriami
Jura nad Kolbarkiem (droga do Zarzecza)
Z wizytą u Macieja Miechowity
Pożydowskie mienie, Działoszyce
W niedziele bez handlu centrum życia Skalbierza przenosi się pod kolegiatę :)
Nawet zaniedbany, niekoszony i wypalony słońcem jest piękny! Stradów.
Chroberz - nowa przystań!
Przy kościele w Bogucicach także szalał Hołowczyc...
Szaniec o zachodzie, czyli mała tradycja
Zew gnał Stradoviusa do Stradowa... Tamże spore namuliska, zerwany częściowo asfalt, wymyte podłoże. Wszystko jeszcze wilgotne, oj działo się tu w sobotę 11 sierpnia... Gdy dotarłem do Skałek ujrzałem ten sam widok od zawsze w zagrodzie Majewskich... To tu jest centrum świata! Niezmienne o odporne na działanie czasu... Na drodze Krzyżanowice - Kowala wycięte wszystkie akacje... Podobnie wycięte topole na pięknym ongiś trakcie z Gacek do Chrobrza. Zapędziłem się aż po Szaniec, a noclegowałem w Grochowiskach. Tym samym zakończyłem identycznie jak pierwszy powrót na Ponidzie w roku 2011...
Niedzielny poranek w Czeladzi
Jeszcze dość spokojnie nad Pogoriami
Jura nad Kolbarkiem (droga do Zarzecza)
Z wizytą u Macieja Miechowity
Pożydowskie mienie, Działoszyce
W niedziele bez handlu centrum życia Skalbierza przenosi się pod kolegiatę :)
Nawet zaniedbany, niekoszony i wypalony słońcem jest piękny! Stradów.
Chroberz - nowa przystań!
Przy kościele w Bogucicach także szalał Hołowczyc...
Szaniec o zachodzie, czyli mała tradycja
Dystans235.82 km Czas11:35 Vśrednia20.36 km/h VMAX48.29 km/h Podjazdy693 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Nad Niemnem
Cudowny rajd w górę Niemna był świetnym epilogiem dla zmagań z Mierzeją Kurońską. Był to mój najdłuższy jednodniowy rajd (w dodatku z sakwami) poza granicami Polski.
Zaczynałem na opłotkach Kłajpedy w nastroju posteuforycznym, który sprawił że poprzedniego dnia pogubiłem się w kłajpedzkim porcie... Zaczynałem o przedświcie, bo ulokowałem się tuż obok ścieżki rowerowej i ruchliwej drogi.
Początek był chłodnawy (temperaturowo i krajobrazowo). Atrakcje zaczęły się od Szwekszni, kupiłem sobie śniadanko i obejrzałem empirowy pałac. Od Żmudzkiego Nowego Miasta wjechałem w strefę oryginalnych drewnianych kościołów, z których najciekawszy był drewniany kościół ewangelicki (!) w Katyciai. Jechałem wyłącznie asfaltami i utrzymywałem sportowe tempo, w czym bardzo pomagało symboliczne przewyższenie.
[Nad Niemnem]
Szweksznie
[Szweksznie, empirowa willa]
Zaczęły się zmagania z wiatrem, który niemal przez całą bałtycką eskapadę był dla mnie niekorzystny. Miałem w tym momencie chwile zwątpienia i żałowałem ominięcia Żmudzkiego PN. Na szczęście nie obrałem trasy na Taurogi (gdzie nic nie ma), tylko postawiłem wszystko na jedną kartę: jazdę wzdłuż Niemna. Po 25 km zmagań z huraganem osiągnąłem dolinę i zmieniłem kierunek jazdy na wschodni. Odtąd wiatr był już tylko boczny, co umożliwiło mi bicie rekordów :)
Dolina Niemna jest piękna. To zaskakująco malownicza rzeka, sprawia wrażenie większej niż jest. Okolica zachwyca: brzegi są strome i wzgórzyste. Łąki cudowne, terasa rzeki wyraźna, ograniczona z dwóch stron stokami. Aż do podjazdu w Vilkii jechałem jakieś 100 km cały czas ową terasą, płaską jak stół, mając dookoła ładne wzgórzyste brzegi. Opuszczałem ją tylko dla nadniemeńskich zamków, będących świadectwem historii pogranicza litewsko-krzyżackiego.
Zamek Panemunės
[Zamek Raudań/Raudone]
[Wielona (dawne miasto i jeden z najstarszych kościołów na Litwie)]
Ruch był na tej drodze zadziwiająco niewielki (był poniedziałek). Oprócz zamków minąłem też kilka pięknych grodzisk, z których największe wrażenie zrobił gród w Seredzius. W Vilkii zdążyłem uwiecznić też zachód słońca, a kilka kilometrów dalej ulokowałem się w lesie na nocleg (po raz drugi, w czasie tej wyprawy, na terenie byłego wysypiska...)
Wrażenia na "+":
Dolina Niemna
Grodziska w Wielonie i Seredzius
Zamek w Giełgudowie (Panemune)
Spokój na drodze nr 141
Wrażenia na "-":
Zalanie kiszoną kapustą saszetki z euro (a niby "pecunia non olet")
Zaniemógł drugi, rezerwowy, aparat...
Cudowny rajd w górę Niemna był świetnym epilogiem dla zmagań z Mierzeją Kurońską. Był to mój najdłuższy jednodniowy rajd (w dodatku z sakwami) poza granicami Polski.
Zaczynałem na opłotkach Kłajpedy w nastroju posteuforycznym, który sprawił że poprzedniego dnia pogubiłem się w kłajpedzkim porcie... Zaczynałem o przedświcie, bo ulokowałem się tuż obok ścieżki rowerowej i ruchliwej drogi.
Początek był chłodnawy (temperaturowo i krajobrazowo). Atrakcje zaczęły się od Szwekszni, kupiłem sobie śniadanko i obejrzałem empirowy pałac. Od Żmudzkiego Nowego Miasta wjechałem w strefę oryginalnych drewnianych kościołów, z których najciekawszy był drewniany kościół ewangelicki (!) w Katyciai. Jechałem wyłącznie asfaltami i utrzymywałem sportowe tempo, w czym bardzo pomagało symboliczne przewyższenie.
[Nad Niemnem]
Szweksznie
[Szweksznie, empirowa willa]
Zaczęły się zmagania z wiatrem, który niemal przez całą bałtycką eskapadę był dla mnie niekorzystny. Miałem w tym momencie chwile zwątpienia i żałowałem ominięcia Żmudzkiego PN. Na szczęście nie obrałem trasy na Taurogi (gdzie nic nie ma), tylko postawiłem wszystko na jedną kartę: jazdę wzdłuż Niemna. Po 25 km zmagań z huraganem osiągnąłem dolinę i zmieniłem kierunek jazdy na wschodni. Odtąd wiatr był już tylko boczny, co umożliwiło mi bicie rekordów :)
Dolina Niemna jest piękna. To zaskakująco malownicza rzeka, sprawia wrażenie większej niż jest. Okolica zachwyca: brzegi są strome i wzgórzyste. Łąki cudowne, terasa rzeki wyraźna, ograniczona z dwóch stron stokami. Aż do podjazdu w Vilkii jechałem jakieś 100 km cały czas ową terasą, płaską jak stół, mając dookoła ładne wzgórzyste brzegi. Opuszczałem ją tylko dla nadniemeńskich zamków, będących świadectwem historii pogranicza litewsko-krzyżackiego.
Zamek Panemunės
[Zamek Raudań/Raudone]
[Wielona (dawne miasto i jeden z najstarszych kościołów na Litwie)]
Ruch był na tej drodze zadziwiająco niewielki (był poniedziałek). Oprócz zamków minąłem też kilka pięknych grodzisk, z których największe wrażenie zrobił gród w Seredzius. W Vilkii zdążyłem uwiecznić też zachód słońca, a kilka kilometrów dalej ulokowałem się w lesie na nocleg (po raz drugi, w czasie tej wyprawy, na terenie byłego wysypiska...)
Wrażenia na "+":
Dolina Niemna
Grodziska w Wielonie i Seredzius
Zamek w Giełgudowie (Panemune)
Spokój na drodze nr 141
Wrażenia na "-":
Zalanie kiszoną kapustą saszetki z euro (a niby "pecunia non olet")
Zaniemógł drugi, rezerwowy, aparat...
Dystans201.30 km Czas10:20 Vśrednia19.48 km/h VMAX41.46 km/h Podjazdy410 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Eskapada kurońska
Dzień rozpoczął się na Łotwie i rozpoczął się w tempie iście sportowym. Zastopowało mnie dopiero typowo litewskie tsunami w Kretyndze. Oczywiście, pomimo że dopadło mnie już na przedmiesciach miasta, nie miałem szans by schronić się pod dachem. Musiałem zatem zwinąć się w kłębek, zacisnąć zęby i czekać...
Na szczęście potop nie trwał długo. Długo wlokły się natomiast przedmieścia Kłajpedy i plątanina dróg, całkowicie nieprzystosowanych do ruchu rowerowego (cóż za nowość na Litwie...). Gdy w końcu trafiłem na starówkę postanowiłem stamtąd udać się na sprawdzony przed wyjazdem prom. Przecież celem dnia była Mierzeja Kurońska. Przyjemność kosztowała 1 euro. Gdy wylądowałem na mierzei znalazłem się nagle w innej rzeczywistości. To był raj, cudowna przygoda. Całą trasę pokonałem asfaltową ścieżką rowerową. Ta zaś poprowadzona była znakomicie - najpierw tuż przy wydmach nadbrzeżnych, następnie po wydmach porośniętych cudownym, splątanym od wichrów lasem sosen-czarownic. Polska może się uczyć jak prowadzić ruch rowerowy na mierzei...
Na koniec przygody wydałem jeszcze 2 euro za wstęp na wydmy. Było warto. Niestety zbierały się tęgie burzowe chmury. Musiałem uciekać. Nie zamierzałem rozbijać się na mierzei. Choć te plątaniny sosen poprzelatane polankami były do tego wręcz stworzone. Mam jednak zasadę: nie biwakuję w parkach narodowych. Udało mi się jej dotrzymać. Dzięki życzliwości Rosjanina z Kłajpedy. Pokazał mi drogę rowerową na skróty, do drugiego z promów (też był na rowerze i wiózł jakieś wielkie paki). Tenże okazał się promem turystycznym, w dodatku był darmowy :)
Klimat Kłapedy, rosyjskiego miasta, przypadł mi nawet do gustu. Szkoda, że starówka tak ucierpiała w czasie wojny. Jest to przecież taki litewski Gdańsk (zachowując skalę). W tej radości z udanego dnia, pogubiłem drogę. Wyjechałem poza plan zgrany na smartfona i trafiłem prosto do portu przeładunkowego. Musiałem się długo stamtąd wycofywać po własnych śladach, by nie stracić całkiem orientacji. Zapadał zmierzch. Nie zdołałem wyjechać z granic aministracyjnych Kłajpedy. Rozbiłem się tuż obok chodnika (!), w zaroślach. Noclegowałem krótko, ale bez przygód.
Zdjęcia są przymglone, momentami to razi, ale cóż: przegrałem walkę z uszkodzonym śrubokrętem przesłony a robienie zdjęć na pełnej przysłonie w słoneczny dzień (nie dysponując ultrakrótkimi czasami migawki) to walka, ciągła walka z prześwietleniami...
Pocieszający był jedynie fakt, że kitowy Samsung NX 20-50 na pełnej dziurze jest całkiem ostry...
Wydmy kurońskie
Kłajpeda
Spichrze Kłajpedy:
Cudowne wybrzeże i piaszczyste plaże
Na wydmach, okolice Pervalki
Raj rowerzysty. Odwrót na prom
Dzień rozpoczął się na Łotwie i rozpoczął się w tempie iście sportowym. Zastopowało mnie dopiero typowo litewskie tsunami w Kretyndze. Oczywiście, pomimo że dopadło mnie już na przedmiesciach miasta, nie miałem szans by schronić się pod dachem. Musiałem zatem zwinąć się w kłębek, zacisnąć zęby i czekać...
Na szczęście potop nie trwał długo. Długo wlokły się natomiast przedmieścia Kłajpedy i plątanina dróg, całkowicie nieprzystosowanych do ruchu rowerowego (cóż za nowość na Litwie...). Gdy w końcu trafiłem na starówkę postanowiłem stamtąd udać się na sprawdzony przed wyjazdem prom. Przecież celem dnia była Mierzeja Kurońska. Przyjemność kosztowała 1 euro. Gdy wylądowałem na mierzei znalazłem się nagle w innej rzeczywistości. To był raj, cudowna przygoda. Całą trasę pokonałem asfaltową ścieżką rowerową. Ta zaś poprowadzona była znakomicie - najpierw tuż przy wydmach nadbrzeżnych, następnie po wydmach porośniętych cudownym, splątanym od wichrów lasem sosen-czarownic. Polska może się uczyć jak prowadzić ruch rowerowy na mierzei...
Na koniec przygody wydałem jeszcze 2 euro za wstęp na wydmy. Było warto. Niestety zbierały się tęgie burzowe chmury. Musiałem uciekać. Nie zamierzałem rozbijać się na mierzei. Choć te plątaniny sosen poprzelatane polankami były do tego wręcz stworzone. Mam jednak zasadę: nie biwakuję w parkach narodowych. Udało mi się jej dotrzymać. Dzięki życzliwości Rosjanina z Kłajpedy. Pokazał mi drogę rowerową na skróty, do drugiego z promów (też był na rowerze i wiózł jakieś wielkie paki). Tenże okazał się promem turystycznym, w dodatku był darmowy :)
Klimat Kłapedy, rosyjskiego miasta, przypadł mi nawet do gustu. Szkoda, że starówka tak ucierpiała w czasie wojny. Jest to przecież taki litewski Gdańsk (zachowując skalę). W tej radości z udanego dnia, pogubiłem drogę. Wyjechałem poza plan zgrany na smartfona i trafiłem prosto do portu przeładunkowego. Musiałem się długo stamtąd wycofywać po własnych śladach, by nie stracić całkiem orientacji. Zapadał zmierzch. Nie zdołałem wyjechać z granic aministracyjnych Kłajpedy. Rozbiłem się tuż obok chodnika (!), w zaroślach. Noclegowałem krótko, ale bez przygód.
Zdjęcia są przymglone, momentami to razi, ale cóż: przegrałem walkę z uszkodzonym śrubokrętem przesłony a robienie zdjęć na pełnej przysłonie w słoneczny dzień (nie dysponując ultrakrótkimi czasami migawki) to walka, ciągła walka z prześwietleniami...
Pocieszający był jedynie fakt, że kitowy Samsung NX 20-50 na pełnej dziurze jest całkiem ostry...
Wydmy kurońskie
Kłajpeda
Spichrze Kłajpedy:
Cudowne wybrzeże i piaszczyste plaże
Na wydmach, okolice Pervalki
Raj rowerzysty. Odwrót na prom
Dystans203.01 km Czas10:27 Vśrednia19.43 km/h VMAX36.41 km/h Podjazdy273 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Rajd na Saremkę
Wypoczęty, z jasno sprecyzowanym celem: następny nocleg na wyspie Saaremaa, zerwałem się o świcie do boju. Dzień był znowu na pograniczu upału, bez kropli deszczu. Trasa płaska jak deska. Nawet bagaż nie przeszkadzał w biciu estońskiego rekordu. Tak udało mi się trafić z terminami, że 27 minut spędzone na promie wykorzystałem akurat na obiadokolację, cyknięcie widoczku i fotki motocyklistom (prosili). Na samej Saaremie zaskoczyły mnie spokojne drogi, znakomitego asfaltu byłem pewien. Ponieważ zasmakował mi legalny biwak, depnąłem w końcówce jeszcze mocniej i osiągnąłem najbliższy RMK położony na odległym półwyspie Triigi. Rozkładałem się już w egipskich ciemnościach, po 23. Morze znowu śmierdziało, dął wiatr - jak na złość - od morza i utrudniał rozbicie namiotu. To wszystko razem wzięte to jednak drobnostki, cel został bowiem zrealizowany: osiągnąłem dobry punkt wypadowy/bazowy na dzień następny.
Poranek nad Bałtykiem, w pobliżu Keibu. Najładniejsza część estońskiego wybrzeża (bez atrakcji zapachowych)
Podwójna nazwa jest pozostałością osadnictwa szwedzkiego na północy Estonii
Haapsalu, ruiny zamku
Przeprawa na wyspę Muhu
Liiva, kośc. św. Katarzyny z czasów kawalerów mieczowych (XIII w)
Na Saaremie. Widoczek na Muhu okazał się ciekawszy niż ruiny zamku Maasilinn
Zachód na Saaremie
Wypoczęty, z jasno sprecyzowanym celem: następny nocleg na wyspie Saaremaa, zerwałem się o świcie do boju. Dzień był znowu na pograniczu upału, bez kropli deszczu. Trasa płaska jak deska. Nawet bagaż nie przeszkadzał w biciu estońskiego rekordu. Tak udało mi się trafić z terminami, że 27 minut spędzone na promie wykorzystałem akurat na obiadokolację, cyknięcie widoczku i fotki motocyklistom (prosili). Na samej Saaremie zaskoczyły mnie spokojne drogi, znakomitego asfaltu byłem pewien. Ponieważ zasmakował mi legalny biwak, depnąłem w końcówce jeszcze mocniej i osiągnąłem najbliższy RMK położony na odległym półwyspie Triigi. Rozkładałem się już w egipskich ciemnościach, po 23. Morze znowu śmierdziało, dął wiatr - jak na złość - od morza i utrudniał rozbicie namiotu. To wszystko razem wzięte to jednak drobnostki, cel został bowiem zrealizowany: osiągnąłem dobry punkt wypadowy/bazowy na dzień następny.
Poranek nad Bałtykiem, w pobliżu Keibu. Najładniejsza część estońskiego wybrzeża (bez atrakcji zapachowych)
Podwójna nazwa jest pozostałością osadnictwa szwedzkiego na północy Estonii
Haapsalu, ruiny zamku
Przeprawa na wyspę Muhu
Liiva, kośc. św. Katarzyny z czasów kawalerów mieczowych (XIII w)
Na Saaremie. Widoczek na Muhu okazał się ciekawszy niż ruiny zamku Maasilinn
Zachód na Saaremie
Dystans219.21 km Czas10:41 Vśrednia20.52 km/h VMAX46.31 km/h Podjazdy1230 m
SprzętFocus Arriba 4.0
O jedną godzinę za daleko
Było pochmurno i wilgotno, zapowiadano dalsze opady - trwał najbrzydszy tydzień wakacji. Było więc oczywistym, że wyruszam na wyprawę. W powietrzu wyraźna wilgoć, na niebie chmury, prognoza fatalna. Ledwo przekroczyłem granicę i zaczęło mrzyć. Zaskoczył mnie niemal całkowity brak oznakowań. Nie tylko kierunków, nawet nazw miejscowości przez które przejeżdżałem. Drugim niezwykłym widokiem był całkowity brak śmieci na poboczu. Trzecim zaskoczeniem niezwykle duża frekwencja starych drewnianych domów, krytych niestety wyłącznie eternitem.
Generalnie otaczało mnie zielone, pochmurne i pagórkowate pustkowie. Gdyby pogoda była dobra, uznałbym ten pejzaż za ładny. Aura była jednak fatalna. Po dwóch dniach całkowitego uziemienia przez fatalną pogodę czułem nadwyżkę mocy. Liczyłem szczerze mówiąc, że zrobię jakieś 230-240 km i rozbiję się już po zmierzchu. Zaczynałem przecież bladym świtem, a dni w połowie lipca są jeszcze bardzo długie.
Asfalty były dobre, na drogach główniejszych (krajowych) ruch był umiarkowany, tirów totalnie brak, ale kierowcy jechali bardzo szybko - a to nie jest przyjemne, szczególnie gdy jezdnia wąska. To był jednak pikuś, Pan Pikuś. Na odcinku od miasteczka Wiejsieje (Vieisiejai) po Niemen w okolicach Merecza czekała mnie najstraszniejsza ulewa w karierze rowerowego turysty. Zdążyłem minąć jakąś wieżę widokową i po chwili ujrzałem ścianę deszczu, takie lądowe tsunami. Jakimś cudem zdołałem założyć strój płetwonurka: spodnie ochronne, ochraniacze na buty oraz dodatkową pelerynę (w panice jednak zrobiłem to odwrotną stroną).
[Wiejsieje, kośc. św. Jerzego]
To co działo się potem jest zapisem walki o przetrwanie. Na odcinku prawie 30 km nie było ani jednego daszku, ani jednej wiaty. W strugach deszczu droga zamieniła się w rwącą rzekę, pobocze w bagno a widoczność spadła do zera. Po kilkunastu minutach tej lodowatej kąpieli poczułem że warstwa ochronna puszcza: zalewa mi buty od dołu, rękawy i spodnie w okolicach nogawek. Musiałem jechać dalej - ruch sprawiał że było mi przynajmniej ciepło. Wilgotno, ale ciepło. Przed Mereczem odpuściło, ale przystanąłem dopiero przed mostem na Niemnie. Były tu barierki, mogłem oprzeć rower i spokojnie zdjąć te wszystkie przemoczone celofany. Okazało się, że nie przemokłem jedynie na brzuchu. Zalało mi nawet - od pleców - slipki...
Miałem poważne wątpliwości co robić... Wybrałem dalszą walkę. Nie miałem już czego ratować, pojechałem dalej mokry zakładając że w suche ciuchy przebiorę się wieczorem, przed rozbijaniem namiotu. Był to zresztą strzał w dzieciątkę. Niebywale gwałtowne opady w postaci klifu/wodospadu/ściany tsunami dotknęły mnie jeszcze dwukrotnie. Za każdym razem, nie mając już złudzeń, że znajdę dach nad głową, ustawiałem się na poboczu, schylałem i czekałem aż najgorsze pierwsze uderzenie minie. Potem mokrutki wsiadałem na rower i jechałem dalej.
[Jedyna chwila ze słońcem - tuż po potopie, falisty pejzaż nad Niemnem]
Odrobinę ulgi poczułem dopiero po godzinie 18. Aż do zmierzchu i rozbijania obozu dojechałem bez towarzystwa deszczu. Motywacja w postaci zagrożenie kolejnym potopem była bardzo skuteczna, pomimo szturmowych warunków (i dzięki temu, że nie próbowałem przeczekiwać deszczu) miałem świetne tempo jazdy. Niemal zrealizowałem plan! W ostatniej chwili, w Rudziszkach, wstąpiłem do sklepu. Tamże odkryłem, że zapomniałem o zmianie czasu. Sklep był czynny do 22, była 21, a ledwo z niego wyszedłem panie zamknęły drzwi i spuściły roletę. Zapomniałem o przestawieniu zegarka godzinę do przodu... Okazało się, że jednak miałem tego dnia ciutek szczęścia: zdołałem uzupełnić zapasy wody tuż przed noclegiem. Rozbijałem się w środku lasu, tuż za Rudziszkami. Pogodowo była to najbardziej ekstremalna dwusetka w całym roku.
Galeria:
Kaletnik. Jeszcze w Polsce
Merecz - Góra Królowej Bony. Tuż nad Niemnem
Litewski pejzaż
Cmentarz tatarski - Rejże
Butrymańce - pożydowskie miasteczko z zachowanym układem urbanistycznym. Bród i bieda.
Jezioro Vilkoksnio
Było pochmurno i wilgotno, zapowiadano dalsze opady - trwał najbrzydszy tydzień wakacji. Było więc oczywistym, że wyruszam na wyprawę. W powietrzu wyraźna wilgoć, na niebie chmury, prognoza fatalna. Ledwo przekroczyłem granicę i zaczęło mrzyć. Zaskoczył mnie niemal całkowity brak oznakowań. Nie tylko kierunków, nawet nazw miejscowości przez które przejeżdżałem. Drugim niezwykłym widokiem był całkowity brak śmieci na poboczu. Trzecim zaskoczeniem niezwykle duża frekwencja starych drewnianych domów, krytych niestety wyłącznie eternitem.
Generalnie otaczało mnie zielone, pochmurne i pagórkowate pustkowie. Gdyby pogoda była dobra, uznałbym ten pejzaż za ładny. Aura była jednak fatalna. Po dwóch dniach całkowitego uziemienia przez fatalną pogodę czułem nadwyżkę mocy. Liczyłem szczerze mówiąc, że zrobię jakieś 230-240 km i rozbiję się już po zmierzchu. Zaczynałem przecież bladym świtem, a dni w połowie lipca są jeszcze bardzo długie.
Asfalty były dobre, na drogach główniejszych (krajowych) ruch był umiarkowany, tirów totalnie brak, ale kierowcy jechali bardzo szybko - a to nie jest przyjemne, szczególnie gdy jezdnia wąska. To był jednak pikuś, Pan Pikuś. Na odcinku od miasteczka Wiejsieje (Vieisiejai) po Niemen w okolicach Merecza czekała mnie najstraszniejsza ulewa w karierze rowerowego turysty. Zdążyłem minąć jakąś wieżę widokową i po chwili ujrzałem ścianę deszczu, takie lądowe tsunami. Jakimś cudem zdołałem założyć strój płetwonurka: spodnie ochronne, ochraniacze na buty oraz dodatkową pelerynę (w panice jednak zrobiłem to odwrotną stroną).
[Wiejsieje, kośc. św. Jerzego]
To co działo się potem jest zapisem walki o przetrwanie. Na odcinku prawie 30 km nie było ani jednego daszku, ani jednej wiaty. W strugach deszczu droga zamieniła się w rwącą rzekę, pobocze w bagno a widoczność spadła do zera. Po kilkunastu minutach tej lodowatej kąpieli poczułem że warstwa ochronna puszcza: zalewa mi buty od dołu, rękawy i spodnie w okolicach nogawek. Musiałem jechać dalej - ruch sprawiał że było mi przynajmniej ciepło. Wilgotno, ale ciepło. Przed Mereczem odpuściło, ale przystanąłem dopiero przed mostem na Niemnie. Były tu barierki, mogłem oprzeć rower i spokojnie zdjąć te wszystkie przemoczone celofany. Okazało się, że nie przemokłem jedynie na brzuchu. Zalało mi nawet - od pleców - slipki...
Miałem poważne wątpliwości co robić... Wybrałem dalszą walkę. Nie miałem już czego ratować, pojechałem dalej mokry zakładając że w suche ciuchy przebiorę się wieczorem, przed rozbijaniem namiotu. Był to zresztą strzał w dzieciątkę. Niebywale gwałtowne opady w postaci klifu/wodospadu/ściany tsunami dotknęły mnie jeszcze dwukrotnie. Za każdym razem, nie mając już złudzeń, że znajdę dach nad głową, ustawiałem się na poboczu, schylałem i czekałem aż najgorsze pierwsze uderzenie minie. Potem mokrutki wsiadałem na rower i jechałem dalej.
[Jedyna chwila ze słońcem - tuż po potopie, falisty pejzaż nad Niemnem]
Odrobinę ulgi poczułem dopiero po godzinie 18. Aż do zmierzchu i rozbijania obozu dojechałem bez towarzystwa deszczu. Motywacja w postaci zagrożenie kolejnym potopem była bardzo skuteczna, pomimo szturmowych warunków (i dzięki temu, że nie próbowałem przeczekiwać deszczu) miałem świetne tempo jazdy. Niemal zrealizowałem plan! W ostatniej chwili, w Rudziszkach, wstąpiłem do sklepu. Tamże odkryłem, że zapomniałem o zmianie czasu. Sklep był czynny do 22, była 21, a ledwo z niego wyszedłem panie zamknęły drzwi i spuściły roletę. Zapomniałem o przestawieniu zegarka godzinę do przodu... Okazało się, że jednak miałem tego dnia ciutek szczęścia: zdołałem uzupełnić zapasy wody tuż przed noclegiem. Rozbijałem się w środku lasu, tuż za Rudziszkami. Pogodowo była to najbardziej ekstremalna dwusetka w całym roku.
Galeria:
Kaletnik. Jeszcze w Polsce
Merecz - Góra Królowej Bony. Tuż nad Niemnem
Litewski pejzaż
Cmentarz tatarski - Rejże
Butrymańce - pożydowskie miasteczko z zachowanym układem urbanistycznym. Bród i bieda.
Jezioro Vilkoksnio
Dystans218.13 km Czas10:52 Vśrednia20.07 km/h VMAX39.50 km/h Podjazdy596 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Na Kujawy!
Tempo sportowe, mało przystanków, bo cel był oczywisty: dojechać do lasów na Kujawach, by jakoś przyjemnie przenamiotować. Po drodze po raz trzeci w życiu nawiedziłem Przedecz. Tamże zjadłem niesmaczną zapiekankę w barze na rynku. Bar wyglądał jakby zatrzymał się w rzeczywistości lat 80., ale atmosfera była świetna a goście tej "mordowni" rozmowni i sympatyczni :) Na finiszu miałem problem z noclegiem. Lasy owszem były, ale - grodzone. W końcu rozbiłem się na dawnym wysypisku, w pobliżu wsi Stanomin. Takie już są te Kujawy: drogi dobre, sporo fajnych lokalnych asfaltów, ale lasów nie ma.
Jasionna
Jeziorsko
Uniejów przystrojony na 100. rocznicę
Kłodawa, rynek
Kujawski pejzaż
Płowce, pomnik w miejscu bitwy
Dąbrowa Biskupia, młyn
Tempo sportowe, mało przystanków, bo cel był oczywisty: dojechać do lasów na Kujawach, by jakoś przyjemnie przenamiotować. Po drodze po raz trzeci w życiu nawiedziłem Przedecz. Tamże zjadłem niesmaczną zapiekankę w barze na rynku. Bar wyglądał jakby zatrzymał się w rzeczywistości lat 80., ale atmosfera była świetna a goście tej "mordowni" rozmowni i sympatyczni :) Na finiszu miałem problem z noclegiem. Lasy owszem były, ale - grodzone. W końcu rozbiłem się na dawnym wysypisku, w pobliżu wsi Stanomin. Takie już są te Kujawy: drogi dobre, sporo fajnych lokalnych asfaltów, ale lasów nie ma.
Jasionna
Jeziorsko
Uniejów przystrojony na 100. rocznicę
Kłodawa, rynek
Kujawski pejzaż
Płowce, pomnik w miejscu bitwy
Dąbrowa Biskupia, młyn
