Wpisy archiwalne w kategorii
>200 km
| Dystans całkowity: | 27113.32 km (w terenie 2.91 km; 0.01%) |
| Czas w ruchu: | 1217:28 |
| Średnia prędkość: | 20.84 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 73.01 km/h |
| Suma podjazdów: | 151366 m |
| Liczba aktywności: | 119 |
| Średnio na aktywność: | 227.84 km i 10h 58m |
| Więcej statystyk | |
Dystans240.76 km Czas09:09 Vśrednia26.31 km/h VMAX69.22 km/h Podjazdy1826 m
SprzętHaibike Tour SL
Szosowe Krasice
Trasa w rodzaju długi trening przez Jurę - pobyt na działce - długi trening przez Jurę. Model sprawdził się całkiem nieźle. Wyruszyłem dość późno, ale tym razem jechałem na tempo. Trochę tego żałowałem, bo kojąca oczy zieleń Garbu Tarnogórskiego, Progu Woźnickiego i caluśkiej Wyżyny Częstochowskiej zasługiwała na spokojniejszą kontemplację. Cały dzień utrzymywało się bezchmurne niebo a wiatr był odczuwalny jedynie w rejonie Ogrodzieńca, czyli na ostatniej prostej.
Cudowny dzień, którego gwoździem była wspinaczka na czereśnię i pałaszowanie owoców razem ze szpakami. Cóż, nie potrafię być miłośnikiem średniej (zmusić się do średniej powyżej 27 km/h), mam zresztą celowo podwyższoną kierownicę, na czym cierpi aerodynamika, ale zyskuje kark i plecy... Jeśli mam jakieś wuefistyczne odchylenie to wyłącznie w zakresie jazdy siłowej/wytrzymałościowej, szczególnie z bagażem pod górę, ale wysokie średnie tempo mnie nie kręci, czuję wtedy, że życie przemyka między kołami. W dodatku boli kark i tyłek. Nie warto :)
Ale cudnie, czyli Płaskowyż Twardowicki na pocz. czerwca
Na początku był Bańgów
Przeczyce
Remont na opłotkach błoni siewierskich trwa
Próg Woźnicki
Była górka, to trzeba było wjechać...
Źródło Stoki zawsze na propsie
Lazurowa Zawada
W drodze na Lelów
Rynek w Lelowie. Historycznie rzecz biorąc Lelów (podobnie jak Mstów) zasługuje na odzyskanie praw miejskich.
Próg Lelowski i jaśminowiec
Jadąc na Dzibice, Kroczyce i...
Kostkowice (znajoma nieruchomość)
i okolice
Hajże na Mokrus!
Ogro
Trasa:
https://ridewithgps.com/routes/41867025
Trasa w rodzaju długi trening przez Jurę - pobyt na działce - długi trening przez Jurę. Model sprawdził się całkiem nieźle. Wyruszyłem dość późno, ale tym razem jechałem na tempo. Trochę tego żałowałem, bo kojąca oczy zieleń Garbu Tarnogórskiego, Progu Woźnickiego i caluśkiej Wyżyny Częstochowskiej zasługiwała na spokojniejszą kontemplację. Cały dzień utrzymywało się bezchmurne niebo a wiatr był odczuwalny jedynie w rejonie Ogrodzieńca, czyli na ostatniej prostej.
Cudowny dzień, którego gwoździem była wspinaczka na czereśnię i pałaszowanie owoców razem ze szpakami. Cóż, nie potrafię być miłośnikiem średniej (zmusić się do średniej powyżej 27 km/h), mam zresztą celowo podwyższoną kierownicę, na czym cierpi aerodynamika, ale zyskuje kark i plecy... Jeśli mam jakieś wuefistyczne odchylenie to wyłącznie w zakresie jazdy siłowej/wytrzymałościowej, szczególnie z bagażem pod górę, ale wysokie średnie tempo mnie nie kręci, czuję wtedy, że życie przemyka między kołami. W dodatku boli kark i tyłek. Nie warto :)
Ale cudnie, czyli Płaskowyż Twardowicki na pocz. czerwca
Na początku był Bańgów
Przeczyce
Remont na opłotkach błoni siewierskich trwa
Próg Woźnicki
Była górka, to trzeba było wjechać...
Źródło Stoki zawsze na propsie
Lazurowa Zawada
W drodze na Lelów
Rynek w Lelowie. Historycznie rzecz biorąc Lelów (podobnie jak Mstów) zasługuje na odzyskanie praw miejskich.
Próg Lelowski i jaśminowiec
Jadąc na Dzibice, Kroczyce i...
Kostkowice (znajoma nieruchomość)
i okolice
Hajże na Mokrus!
Ogro
Trasa:
https://ridewithgps.com/routes/41867025
Dystans227.04 km Czas09:21 Vśrednia24.28 km/h VMAX73.01 km/h Podjazdy2612 m
SprzętHaibike Tour SL
Szosowy Beskid Wyspowy
W czasach gdy Intercity było drogie i żałosne, ale nie przekraczało granic śmieszności, właśnie wtenczas wybrałem się do Bochni. Celem był treningowy przejazd do Żywca przez Beskid Wyspowy, Makowski i Żywiecki. Wiatr zazwyczaj przeciwny, ale tylko momentami silny, niebo w sam raz, z chmurkami ale bez zagrożenia. Oczy koiła czerwcowa zieleń a nozdrza zapach siana. Ciężko jechało mi się na początku, potem przeszkadzał wiatr i rytm złapałem dopiero od Lubomierza. Nieprzyjemny ruch towarzyszył mi w okolicach Mszany, konkretnie od Lubomierza do Pcimia. W Limanowie interakcja z autochtonem, na rynku w Bochni i na dziedzińcu zamku w Wiśniczu pustki (pora dnia), na nowych ddr w rejonie Szczawy ciężko, bo pod silny wiatr. Najładniej krajobrazowo między Limanową a Łąckiem, no i końcówka, czyli widokowy zjazd do Pewli Wielkiej.
Poranek na rynku w Bochni
Zamek w Nowym Wiśniczu
Kierunek: Beskid Wyspowy
Okolice Rozdzieli
Limanowa
Jadąc na Siekierczynę
Między Roztoką a Łukawicą
Droga Łukowica - Jastrzębie
W stolicy śliwowicy
W drodze do Szczawy
Lachowice
Kurów, niedoszła moja działka
Mój ulubiony widok na Romankę, z drogi Pewel - Kurów.
Trasa (trzeba doliczyć dojazd i powrót z dworca):
https://ridewithgps.com/routes/39728725
W czasach gdy Intercity było drogie i żałosne, ale nie przekraczało granic śmieszności, właśnie wtenczas wybrałem się do Bochni. Celem był treningowy przejazd do Żywca przez Beskid Wyspowy, Makowski i Żywiecki. Wiatr zazwyczaj przeciwny, ale tylko momentami silny, niebo w sam raz, z chmurkami ale bez zagrożenia. Oczy koiła czerwcowa zieleń a nozdrza zapach siana. Ciężko jechało mi się na początku, potem przeszkadzał wiatr i rytm złapałem dopiero od Lubomierza. Nieprzyjemny ruch towarzyszył mi w okolicach Mszany, konkretnie od Lubomierza do Pcimia. W Limanowie interakcja z autochtonem, na rynku w Bochni i na dziedzińcu zamku w Wiśniczu pustki (pora dnia), na nowych ddr w rejonie Szczawy ciężko, bo pod silny wiatr. Najładniej krajobrazowo między Limanową a Łąckiem, no i końcówka, czyli widokowy zjazd do Pewli Wielkiej.
Poranek na rynku w Bochni
Zamek w Nowym Wiśniczu
Kierunek: Beskid Wyspowy
Okolice Rozdzieli
Limanowa
Jadąc na Siekierczynę
Między Roztoką a Łukawicą
Droga Łukowica - Jastrzębie
W stolicy śliwowicy
W drodze do Szczawy
Lachowice
Kurów, niedoszła moja działka
Mój ulubiony widok na Romankę, z drogi Pewel - Kurów.
Trasa (trzeba doliczyć dojazd i powrót z dworca):
https://ridewithgps.com/routes/39728725
Dystans228.15 km Czas11:07 Vśrednia20.52 km/h Podjazdy1134 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Z Krasic do Dębicy, czyli walcząc z huraganem
Miał być inauguracyjny rajd z Krasic, taki w dobrym stylu. Okazało się to jednak niemożliwe. Prognozy się zmieniły i porywisty wiatr przemienił się w huragan, którym co gorsza od czasu do czasu "kręciło". Nie dość, że ryzykowałem że coś mi spadnie na głowę, to jeszcze w tych warunkach, ciężko było zakładać, że na pewno zdążę na wykupiony pociąg z Dębicy. Skoro jednak wykupiłem bilet w czwartek, musiałem przynajmniej spróbować dotrzeć na ten pociąg. Generalnie wiatr dął na wschód i gdy tylko zmieniał się dla mnie na boczny, robiło się bardzo nieprzyjemnie. Te chwile gdy jechałem pod wiatr wolałbym całkiem zapomnieć, dość wspomnieć, że boczny nie pozwalał na więcej niż 12 km/h.
Wszystkie wspomnienia z trasy także zdominowała nieustanna walka z wiatrem. Przy każdym postoju musiałem szukać jakiejś wiaty, bo wywiewało prowiant, przewracało bidon, rozrzucało ubrania itd. Co gorsza, gdy wiatr ucichł, zrobiło się pod górkę, a ja ledwo zdążyłem na pociąg, bo nogi miały już dość ciągłej jazdy siłowej, która zaczęła się już przed Jędrzejowem, bo wiatr skręcał na północny-wschód a ja jechałem coraz bardziej na południe. Z ciekawostek trafiłem na jakąś imprezę rowerową pod Jędrzejowem, zobaczyłem DDR poprowadzony przy resztkach torów wąskotorówki (przykre), przeciorał mnie widok "Drukarni Ariańskiej" w Pińczowie po renowacji, zszokowały fale (ich wielkość) na stawach w Górkach. Czasem nie warto kupować biletu z wyprzedzeniem, bo choć wszystko się udało, to poziom ryzyka był na całej trasie zdecydowanie za duży.
Sensacja: na drodze do Woli Zagojskiej Górnej zniknęły wszystkie znaki :)
Początki trasy: nad Wartą, u stóp Koniecpola
Fajny odcinek za Koniecpolem
Dwa nagie Miecie w Seceminie - de gustibus non disputandum
Wywiewało wręcz życie z drzew, łąk i dróg...
W drodze na Cierno-Żabieniec. Las dawał chwilę wytchnienia od wiatru, ale tez zagrażał pniami drzew...
Cierno-Żabieniec. Cenny kościół oczywiście całkowicie "zabity dechami"
W Jędrzejowie chciało urwać głowę. Planowałem tu przerwę... musiałem odpuścić.
W drodze na Imielno. Tu też straszliwie wiało
W Dolinie Nidy było przyjemniej niż na Płaskowyżu Jędrzejowskim. Widok na Skowronno.
Faken, zapomnij to - powiedziałby Nawałka, gdyby miał gust... Teraz już wiem, że można zgwałcić zabytek.
Nad Nidą było majowo, ale bezdrzewnie. Pobawili się z przydrożnymi drzewami w Pasturce i Kowali...
Jedynie w Krzyżanowicach po staremu, ale nie miałem czasu "miłkować", zresztą pewnie nawet ostatnie dawno przekwitły
W drodze z Zagości na Kobylniki
Sceklina się przynajmniej nie zmienia
I ta chałupa. Pierwszy raz ją widziałem w 1998 roku, prawie ćwierć wieku temu. Wciąż stoi.
Bezczelnie zaparkowałem przy kolegiacie. W środku nie wiało :) Remont fundamentów skończony.
Znów chciało urwać łeb. Fale jak na morzu
Cmentarz z I wojny w Uciskowie. Tu też wiało...
Tu nie wiało. Kościół franciszkański w Nowym Mieście Korczynie
Na moście nad Wisłą wiało tak, że jechałem jak pijany: od barierki do barierki
Pałac w Oleśnie
Prawie na mecie. UM w Dębicy - fajna instalacja przypominająca fakt nadania praw miejskich.
Trasa: (+ ze Szczakowej na Podłęże)
Miał być inauguracyjny rajd z Krasic, taki w dobrym stylu. Okazało się to jednak niemożliwe. Prognozy się zmieniły i porywisty wiatr przemienił się w huragan, którym co gorsza od czasu do czasu "kręciło". Nie dość, że ryzykowałem że coś mi spadnie na głowę, to jeszcze w tych warunkach, ciężko było zakładać, że na pewno zdążę na wykupiony pociąg z Dębicy. Skoro jednak wykupiłem bilet w czwartek, musiałem przynajmniej spróbować dotrzeć na ten pociąg. Generalnie wiatr dął na wschód i gdy tylko zmieniał się dla mnie na boczny, robiło się bardzo nieprzyjemnie. Te chwile gdy jechałem pod wiatr wolałbym całkiem zapomnieć, dość wspomnieć, że boczny nie pozwalał na więcej niż 12 km/h.
Wszystkie wspomnienia z trasy także zdominowała nieustanna walka z wiatrem. Przy każdym postoju musiałem szukać jakiejś wiaty, bo wywiewało prowiant, przewracało bidon, rozrzucało ubrania itd. Co gorsza, gdy wiatr ucichł, zrobiło się pod górkę, a ja ledwo zdążyłem na pociąg, bo nogi miały już dość ciągłej jazdy siłowej, która zaczęła się już przed Jędrzejowem, bo wiatr skręcał na północny-wschód a ja jechałem coraz bardziej na południe. Z ciekawostek trafiłem na jakąś imprezę rowerową pod Jędrzejowem, zobaczyłem DDR poprowadzony przy resztkach torów wąskotorówki (przykre), przeciorał mnie widok "Drukarni Ariańskiej" w Pińczowie po renowacji, zszokowały fale (ich wielkość) na stawach w Górkach. Czasem nie warto kupować biletu z wyprzedzeniem, bo choć wszystko się udało, to poziom ryzyka był na całej trasie zdecydowanie za duży.
Sensacja: na drodze do Woli Zagojskiej Górnej zniknęły wszystkie znaki :)
Początki trasy: nad Wartą, u stóp Koniecpola
Fajny odcinek za Koniecpolem
Dwa nagie Miecie w Seceminie - de gustibus non disputandum
Wywiewało wręcz życie z drzew, łąk i dróg...
W drodze na Cierno-Żabieniec. Las dawał chwilę wytchnienia od wiatru, ale tez zagrażał pniami drzew...
Cierno-Żabieniec. Cenny kościół oczywiście całkowicie "zabity dechami"
W Jędrzejowie chciało urwać głowę. Planowałem tu przerwę... musiałem odpuścić.
W drodze na Imielno. Tu też straszliwie wiało
W Dolinie Nidy było przyjemniej niż na Płaskowyżu Jędrzejowskim. Widok na Skowronno.
Faken, zapomnij to - powiedziałby Nawałka, gdyby miał gust... Teraz już wiem, że można zgwałcić zabytek.
Nad Nidą było majowo, ale bezdrzewnie. Pobawili się z przydrożnymi drzewami w Pasturce i Kowali...
Jedynie w Krzyżanowicach po staremu, ale nie miałem czasu "miłkować", zresztą pewnie nawet ostatnie dawno przekwitły
W drodze z Zagości na Kobylniki
Sceklina się przynajmniej nie zmienia
I ta chałupa. Pierwszy raz ją widziałem w 1998 roku, prawie ćwierć wieku temu. Wciąż stoi.
Bezczelnie zaparkowałem przy kolegiacie. W środku nie wiało :) Remont fundamentów skończony.
Znów chciało urwać łeb. Fale jak na morzu
Cmentarz z I wojny w Uciskowie. Tu też wiało...
Tu nie wiało. Kościół franciszkański w Nowym Mieście Korczynie
Na moście nad Wisłą wiało tak, że jechałem jak pijany: od barierki do barierki
Pałac w Oleśnie
Prawie na mecie. UM w Dębicy - fajna instalacja przypominająca fakt nadania praw miejskich.
Trasa: (+ ze Szczakowej na Podłęże)
Dystans230.36 km Czas11:48 Vśrednia19.52 km/h VMAX51.42 km/h Podjazdy2562 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Wzgórzami i dolinami do Skalbmierza
Planowałem to od 2020 roku, udało się 18 maja 2022 roku. Po pierwsze lubię jeździć po tych okolicach, po drugie chciałem sprawdzić czy faktycznie da się taką trasą z łatwością przebić 2000 metrów przewyższenia, po trzecie trzeba było ćwiczyć podjazdy, bo rok 2021 był rokiem nizinnym. Jakie były moje wrażenia z tego eksperymentu?
Wrażenia na +:
+ cudownie puste lokalne drogi
+ niezłe nawierzchnie
+ soczysta majowa zieleń, pofalowany pejzaż pełen rzepaku
+ zaskakujące perspektywy widokowe
+ cudowny pejzażowo i klimatycznie projektowany rezerwat stepowy w Sławicach
+ rozśpiewane wiosennie ptaki
+ cudowne poczucie bycia odkrywcą nowych mikro-dolinek i miejsc widokowych
+ Cisza przy zamku w Pieskowej Skale!
+ Dużo maków na trasie, choć bez wielkich skupisk
Wrażenia na -:
- na najpiękniejszych bocznych drogach gwarantowany atak wściekłych kundli
- dużo niezasianych a zaoranych pól
- przebita dętka :(
- zabarykadowany kratą wstęp w pobliże kościoła w Wysocicach (ktoś powinien tego szura-proboszcza w końcu poturbować)!
Nie byłem w stanie - bez przeskakiwania dość sporego kamiennego muru - wykonać jubileuszowych zdjęć z Wysocic. Niemal równo 20 lat wcześniej (21.05.2002) świętowałem tu zdanie matury. Tym razem ławeczka pod lipą była po prostu niedostępna...
Kolegiata skalbmierska z Góry św. Stanisława
Sławice - kraina cudowności
Rzepak, zieleń i wzgórza - ten zestaw mnie zawsze odurza
Galeria zdjęć z rajdu
Trasa (doliczyć trzeba powrót z dworca w Kato):
Planowałem to od 2020 roku, udało się 18 maja 2022 roku. Po pierwsze lubię jeździć po tych okolicach, po drugie chciałem sprawdzić czy faktycznie da się taką trasą z łatwością przebić 2000 metrów przewyższenia, po trzecie trzeba było ćwiczyć podjazdy, bo rok 2021 był rokiem nizinnym. Jakie były moje wrażenia z tego eksperymentu?
Wrażenia na +:
+ cudownie puste lokalne drogi
+ niezłe nawierzchnie
+ soczysta majowa zieleń, pofalowany pejzaż pełen rzepaku
+ zaskakujące perspektywy widokowe
+ cudowny pejzażowo i klimatycznie projektowany rezerwat stepowy w Sławicach
+ rozśpiewane wiosennie ptaki
+ cudowne poczucie bycia odkrywcą nowych mikro-dolinek i miejsc widokowych
+ Cisza przy zamku w Pieskowej Skale!
+ Dużo maków na trasie, choć bez wielkich skupisk
Wrażenia na -:
- na najpiękniejszych bocznych drogach gwarantowany atak wściekłych kundli
- dużo niezasianych a zaoranych pól
- przebita dętka :(
- zabarykadowany kratą wstęp w pobliże kościoła w Wysocicach (ktoś powinien tego szura-proboszcza w końcu poturbować)!
Nie byłem w stanie - bez przeskakiwania dość sporego kamiennego muru - wykonać jubileuszowych zdjęć z Wysocic. Niemal równo 20 lat wcześniej (21.05.2002) świętowałem tu zdanie matury. Tym razem ławeczka pod lipą była po prostu niedostępna...
Kolegiata skalbmierska z Góry św. Stanisława
Sławice - kraina cudowności
Rzepak, zieleń i wzgórza - ten zestaw mnie zawsze odurza
Galeria zdjęć z rajdu
Trasa (doliczyć trzeba powrót z dworca w Kato):
Dystans215.05 km Czas10:27 Vśrednia20.58 km/h VMAX53.77 km/h Podjazdy1640 m
SprzętFocus Arriba 4.0
W Świętokrzyskie, sercu bliskie
Gdy w Beskidach - z litości nie wspominam nawet o Zakopanem - tratowały się tłumy, ja postanowiłem dostąpić spotkania z umajoną Ziemią Świętokrzyską. Towarzyszyły mi od początku słowiki i jaskółki, kwitnące drzewa owocowe i błogi spokój na drogach. Radośnie współczułem więc wszystkim bywalcom górskich kurortów i syciłem się ciszą. Było jak zawsze, cudownie! Spędzanie majówki poza Świętokrzyskiem to robienie sobie krzywdy, staram się zawsze o tym pamiętać, choć nie zawsze aura jest tak łaskawa i pozwala peregrynować po lokalnych drogach mitycznej Szkieletczyzny.
Tym razem niewiele było nowego, chyba tylko nowa przeprawa na Pilicy, w Małoszycach i inauguracyjna wizyta w wymierającej wsi Jasieniec. W Raszkowie odkryłem, że już byłem, poznałem Pałac Seniora i kopiec z czasów kościuszkowskich. Nowością były wsie Wawrzyn I i Wawrzyn II oraz niewielki lasek przy Brynicy Suchej, który zachwycał aurą zieloności. W Jędrzejowie spotkałem Kaszubów zwiedzających rowerowo-samochodowo Ponidzie. Ludzie z Chojnic przebywają całą Polskę by dokonać majówkowego spływu Nidą i pojeździć rowerem po Ponidziu, Świat się kończy! I musieli trafić akurat na mnie! Straciłem kwadrans na tłumaczeniu i pokazywaniu co warto zobaczyć na Ponidziu... Przy okazji powiedziałem też co myślę o polityce rowerowej powiatu chujnickiego... :) Byli zaskoczeni informacją, że na Ponidziu nie trzeba "ścieżek" rowerowych by bezpiecznie podróżować rowerem. Byłbym zdziwiony, gdybym nie znał "kaszubskiego stylu jazdy". Czekał ich szok, że można nie drżeć o życie jadąc rowerem po drogach publicznych.
Po miłej pogawendce z jędrzejowskimi Kaszubami ruszyłem na Pogórze Szydłowskie. Odkryłem je rowerowo dopiero niedawno i od tej pory często wracam. Cudowne fałdy, pagóry, lasy i przestrzeń. Na drogach hula wiatr, z wyjątkiem okolic Daleszyc. Jedynie pod Jędrzejowem i Daleszycami występował na mojej trasie zauważalny ruch kołowy. Sam co jakiś czas napawałem się spokojem: pod wiatą w wiosce Wielkopole (gm. Słupia), u stóp klasztoru cystersów w Jędrzejowie, u stóp sanktuarium w Piotrkowicach. Wszędzie było w zasadzie bezludnie. W jednym z moich ulubionych miast - Pierzchnicy - występuje nawet coś w rodzaju spokoju odświeżonego miasteczka... Spokój odpuścił dopiero na drodze 753, czyli na obwodnicy Łysogór, ale tu występuje pas dla rowerów i jedzie się i tak przyjemnie. Końcówka trasy i przejazd przez okolice wsi Momina były już znowu napawaniem się spokojem. Do Ostrowca dojechałem w dobrym czasie i znakomitym nastroju. W sumie to jedno z ciekawiej położonych średnich miast w Polsce i da się je lubić!
Ten pejzaż okolic Kocikowej zawsze mnie fascynuje.
Młoda Pilica pokonywana w Małoszycach
Jasieniec
Powrót do Węgrzynowa, o mało nie zostałem tutejszym ziemianinem
Gmina Słupia cieszy fałdowaniami krajobrazu
Dwór w Rożnicy
Opactwo Jędrzejowskie
Pogórze Szydłowskie to jedno z moich ulubionych miejsc
Piotrkowice, te w pobliżu Chmielnika
Dbałość o detale to nowość w Świętokrzyskiem
Fatalny "skrót" na Maleszową
Nad Belnianką
Pasma Gór Świętokrzyskich z obwodnicy Łysogór
Nad Mirogonowicami
Widok na znak firmowy - Święty Krzyż
Jary Mominy
Trasa:
Gdy w Beskidach - z litości nie wspominam nawet o Zakopanem - tratowały się tłumy, ja postanowiłem dostąpić spotkania z umajoną Ziemią Świętokrzyską. Towarzyszyły mi od początku słowiki i jaskółki, kwitnące drzewa owocowe i błogi spokój na drogach. Radośnie współczułem więc wszystkim bywalcom górskich kurortów i syciłem się ciszą. Było jak zawsze, cudownie! Spędzanie majówki poza Świętokrzyskiem to robienie sobie krzywdy, staram się zawsze o tym pamiętać, choć nie zawsze aura jest tak łaskawa i pozwala peregrynować po lokalnych drogach mitycznej Szkieletczyzny.
Tym razem niewiele było nowego, chyba tylko nowa przeprawa na Pilicy, w Małoszycach i inauguracyjna wizyta w wymierającej wsi Jasieniec. W Raszkowie odkryłem, że już byłem, poznałem Pałac Seniora i kopiec z czasów kościuszkowskich. Nowością były wsie Wawrzyn I i Wawrzyn II oraz niewielki lasek przy Brynicy Suchej, który zachwycał aurą zieloności. W Jędrzejowie spotkałem Kaszubów zwiedzających rowerowo-samochodowo Ponidzie. Ludzie z Chojnic przebywają całą Polskę by dokonać majówkowego spływu Nidą i pojeździć rowerem po Ponidziu, Świat się kończy! I musieli trafić akurat na mnie! Straciłem kwadrans na tłumaczeniu i pokazywaniu co warto zobaczyć na Ponidziu... Przy okazji powiedziałem też co myślę o polityce rowerowej powiatu chujnickiego... :) Byli zaskoczeni informacją, że na Ponidziu nie trzeba "ścieżek" rowerowych by bezpiecznie podróżować rowerem. Byłbym zdziwiony, gdybym nie znał "kaszubskiego stylu jazdy". Czekał ich szok, że można nie drżeć o życie jadąc rowerem po drogach publicznych.
Po miłej pogawendce z jędrzejowskimi Kaszubami ruszyłem na Pogórze Szydłowskie. Odkryłem je rowerowo dopiero niedawno i od tej pory często wracam. Cudowne fałdy, pagóry, lasy i przestrzeń. Na drogach hula wiatr, z wyjątkiem okolic Daleszyc. Jedynie pod Jędrzejowem i Daleszycami występował na mojej trasie zauważalny ruch kołowy. Sam co jakiś czas napawałem się spokojem: pod wiatą w wiosce Wielkopole (gm. Słupia), u stóp klasztoru cystersów w Jędrzejowie, u stóp sanktuarium w Piotrkowicach. Wszędzie było w zasadzie bezludnie. W jednym z moich ulubionych miast - Pierzchnicy - występuje nawet coś w rodzaju spokoju odświeżonego miasteczka... Spokój odpuścił dopiero na drodze 753, czyli na obwodnicy Łysogór, ale tu występuje pas dla rowerów i jedzie się i tak przyjemnie. Końcówka trasy i przejazd przez okolice wsi Momina były już znowu napawaniem się spokojem. Do Ostrowca dojechałem w dobrym czasie i znakomitym nastroju. W sumie to jedno z ciekawiej położonych średnich miast w Polsce i da się je lubić!
Ten pejzaż okolic Kocikowej zawsze mnie fascynuje.
Młoda Pilica pokonywana w Małoszycach
Jasieniec
Powrót do Węgrzynowa, o mało nie zostałem tutejszym ziemianinem
Gmina Słupia cieszy fałdowaniami krajobrazu
Dwór w Rożnicy
Opactwo Jędrzejowskie
Pogórze Szydłowskie to jedno z moich ulubionych miejsc
Piotrkowice, te w pobliżu Chmielnika
Dbałość o detale to nowość w Świętokrzyskiem
Fatalny "skrót" na Maleszową
Nad Belnianką
Pasma Gór Świętokrzyskich z obwodnicy Łysogór
Nad Mirogonowicami
Widok na znak firmowy - Święty Krzyż
Jary Mominy
Trasa:
Dystans205.96 km Czas09:37 Vśrednia21.42 km/h VMAX68.15 km/h Podjazdy1762 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Dookoła Zawiercia
Weekend przed wyjazdem na poligon i zarazem koniec września, coraz krótsze dni. Zdecydowałem się wyruszyć jak najwcześniej, by dość szybko wrócić, musiałem się jeszcze pakować na tydzień w lesie. Okoliczności sprawiły, że nie kombinowałem, zależało mi na prostej i długiej trasie. Takiej z domu do domu i dookoła. Warunki wietrzne były akurat spokojne, niemal bezruch. Jak to w takich sytuacjach bywa, miało być dość chmurno, ale ciepło. Warunki w sam raz na większy wycisk bez łudzenia się co do niezwykłych wrażeń "artystycznych" na trasie. Taka to właśnie była trasa.
Największe emocje towarzyszyły mi chyba w okolicach rezerwatu Ruskie Góry, gdzie po prostu wybrałem się na rekonesans grzybowy. Pierwszy raz zwróciłem uwagę na kolczaki rude, których było tu nawet sporo. Uchodzą za jadalne, w niektórych krajach nawet chętnie zbierane, ale młode. Ja znalazłem wyłącznie stare. Wysyp grzybów był przeszłością, ale chwila przerwy na spacer była wartością dodaną. Tradycyjnie przyjemnie jechało mi się przez Cisową i wzdłuż Żebrówki. Przed Zawadą Pilicką wyszło jednak słońce i zrobiło się bardzo przyjemnie. Skorzystałem więc z warunków i zarządziłem biwak w parku dworskim w Irządzach. Dwór był w remoncie (nie wiem dlaczego, bo nie wymagał), ale dzięki temu park miałem cały dla siebie. Wypoczywałem przy pomnikowych lipach. Gdy ruszałem dalej nie spodziewałem się znacznego wzrostu dramatyzmu na trasie. Przejazd przez wioskę Zagórze spowodował atak czterech psów na raz. I nie były to kundle. Zrobiło się groźnie. Otwarte wrota i wataha psów na drodze publicznej. Tym razem nie zostałem ugryziony, ale zareagowałem wrzaskiem który przestraszył całą bandę. Na odchodne jeden z "pieseczków" ugryzł mi ramę roweru...
Mocno obudzony jechałem więc dalej. Słońce było już tylko wspomnieniem. Przez Bobolice i Mirów jechałem już w chmurach i... tłumach turystów. Tak było także na dalszym odcinku, do Żarek. Od Żarek natomiast towarzyszył mi duży ruch samochodów i tłumy wracających z Jury przez Koziegłowy. Spokojnie zrobiło się dopiero od Wojsławic, gdy wjechałem na drogi typowo lokalne.
Będzin wcześnie rano
Wschód nad Pogorią
Była atmosferka
A w Błędowie tradycyjna mgła
No i niestety zapowiadane chmury...
Prawie mój rocznik a od 21 lat w piachu. Jeszcze zginęła w maju...
Kwaśniów
Tutaj szukałem grzybów
Tak szybko spod domu jeszcze chyba nie dotarłem do Smolenia...
Zwiodła mnie potrzeba fizjologiczna. Opuszczone gospodarstwo okazało się częściowo rozszabrowane, a zdrowy ceglany dom otwarty na oścież
Podłogi w kiepskim stanie ale sufit bez zarzutu. Meble z epoki i kalendarz z 1996 roku...
Jadąc wzdłuż Żebrówki zacząłem zwracać uwagę na opuszczone domy
I mijałem ich całkiem sporo
Zaskakująco sporo
Kapliczka w Kaszczorze. Tutaj opuściłem bieg rzeczki Żebrówki by wkrótce przeciąć krajówkę w Grabcu (zresztą przy kolejnej kapliczce)
Skrótem na Zawadę Pilicką jechałem pierwszy raz: droga dobra i bez ruchu
W Irządzach byłem dopiero po raz trzeci.
Sikornik
Okolice Zagórza
Okolice Zagórza
W stronę Dzibic
Dzibice
Dzibice
Stawy w Kostkowicach
Bobolice
Stodoły w Żarkach
Żarki
Koziegłowy
Strąków
Sączów
Trasa:
Weekend przed wyjazdem na poligon i zarazem koniec września, coraz krótsze dni. Zdecydowałem się wyruszyć jak najwcześniej, by dość szybko wrócić, musiałem się jeszcze pakować na tydzień w lesie. Okoliczności sprawiły, że nie kombinowałem, zależało mi na prostej i długiej trasie. Takiej z domu do domu i dookoła. Warunki wietrzne były akurat spokojne, niemal bezruch. Jak to w takich sytuacjach bywa, miało być dość chmurno, ale ciepło. Warunki w sam raz na większy wycisk bez łudzenia się co do niezwykłych wrażeń "artystycznych" na trasie. Taka to właśnie była trasa.
Największe emocje towarzyszyły mi chyba w okolicach rezerwatu Ruskie Góry, gdzie po prostu wybrałem się na rekonesans grzybowy. Pierwszy raz zwróciłem uwagę na kolczaki rude, których było tu nawet sporo. Uchodzą za jadalne, w niektórych krajach nawet chętnie zbierane, ale młode. Ja znalazłem wyłącznie stare. Wysyp grzybów był przeszłością, ale chwila przerwy na spacer była wartością dodaną. Tradycyjnie przyjemnie jechało mi się przez Cisową i wzdłuż Żebrówki. Przed Zawadą Pilicką wyszło jednak słońce i zrobiło się bardzo przyjemnie. Skorzystałem więc z warunków i zarządziłem biwak w parku dworskim w Irządzach. Dwór był w remoncie (nie wiem dlaczego, bo nie wymagał), ale dzięki temu park miałem cały dla siebie. Wypoczywałem przy pomnikowych lipach. Gdy ruszałem dalej nie spodziewałem się znacznego wzrostu dramatyzmu na trasie. Przejazd przez wioskę Zagórze spowodował atak czterech psów na raz. I nie były to kundle. Zrobiło się groźnie. Otwarte wrota i wataha psów na drodze publicznej. Tym razem nie zostałem ugryziony, ale zareagowałem wrzaskiem który przestraszył całą bandę. Na odchodne jeden z "pieseczków" ugryzł mi ramę roweru...
Mocno obudzony jechałem więc dalej. Słońce było już tylko wspomnieniem. Przez Bobolice i Mirów jechałem już w chmurach i... tłumach turystów. Tak było także na dalszym odcinku, do Żarek. Od Żarek natomiast towarzyszył mi duży ruch samochodów i tłumy wracających z Jury przez Koziegłowy. Spokojnie zrobiło się dopiero od Wojsławic, gdy wjechałem na drogi typowo lokalne.
Będzin wcześnie rano
Wschód nad Pogorią
Była atmosferka
A w Błędowie tradycyjna mgła
No i niestety zapowiadane chmury...
Prawie mój rocznik a od 21 lat w piachu. Jeszcze zginęła w maju...
Kwaśniów
Tutaj szukałem grzybów
Tak szybko spod domu jeszcze chyba nie dotarłem do Smolenia...
Zwiodła mnie potrzeba fizjologiczna. Opuszczone gospodarstwo okazało się częściowo rozszabrowane, a zdrowy ceglany dom otwarty na oścież
Podłogi w kiepskim stanie ale sufit bez zarzutu. Meble z epoki i kalendarz z 1996 roku...
Jadąc wzdłuż Żebrówki zacząłem zwracać uwagę na opuszczone domy
I mijałem ich całkiem sporo
Zaskakująco sporo
Kapliczka w Kaszczorze. Tutaj opuściłem bieg rzeczki Żebrówki by wkrótce przeciąć krajówkę w Grabcu (zresztą przy kolejnej kapliczce)
Skrótem na Zawadę Pilicką jechałem pierwszy raz: droga dobra i bez ruchu
W Irządzach byłem dopiero po raz trzeci.
Sikornik
Okolice Zagórza
Okolice Zagórza
W stronę Dzibic
Dzibice
Dzibice
Stawy w Kostkowicach
Bobolice
Stodoły w Żarkach
Żarki
Koziegłowy
Strąków
Sączów
Trasa:
Dystans235.18 km Czas11:44 Vśrednia20.04 km/h Podjazdy2073 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Dookoła Miechowa, czyli uczta pejzażysty
Wyruszyłem skoro świt, a było rzecz jasna rześko. Towarzyszyło mi trochę mgieł od Pogorii po Błędów. Generalnie niebo było czyste, z niewielkimi ławicami wysokich chmur. Idealny dzień na kąpiel słoneczną w Miechowskiem. Tym bardziej, że ranna rześkość wymagała wygrzania się na polach. Pojechałem więc dookoła Miechowa, wpierw kierując się na dolinę Dłubni a następnie w Rejon Racławic i na Antolkę i Cisie. W Tunelu chciałem wsiąść w pociąg i podjechać do Wolbromia, ale ten odcinek okazał się niemożliwy do realizacji, głośniki podały bowiem, że pociąg z Kielc ma 70 minut opóźnienia! Zamiast pociągiem mknąłem więc o własnych siłach przez kapuściane pola na Wolbrom i nawet mi się podobało. Chciałem uniknąć tego odcinka jako mało ciekawego, ale pejzażowo był całkiem całkiem. Nie tylko przy Dąbrowcu, gdzie zachwycają garby i garbiki.
Zanim nie przyjechał mój pociąg mogłem sycić się słońcem i traktorami w pięknych okolicznościach Racławic i rzadko przeze mnie odwiedzanej wsi Cisie, która stanowi niemal niepodległą wieś-państwo, tak bardzo jest oddalona od innych "ognisk" cywilizacji. Wokoło tylko pola i lasy, garby i garbiki. Osadnicza pustka. Czułem się tu jak pierwszy intruz od tygodnia. I było mi z tym dobrze. Pejzaże były wszędzie miechowskie, a drogi dobre.
Poranek nad Trójką
W Łosieniu/Łośniu
Ulubiona moja dzika róża w Chechle. Już bez lokatorki w postaci cierniówki
Między Kolbarkiem a Zarzeczem
Tamże
Wieś Sucha
Imbramowice po remoncie
Sławice Szlacheckie
Nasiechowice: jak w latach 90.
Na południe od Miechowa
Dziemięrzyce
W drodze na Racławice
Racławice - kopiec kosynierów (mogiła)
Pod Wałami
Góry Miechowskie
Kalina Wielka - dwór
Serpentyna przed wsią Cisie
Cisie
Podleśna Wola
Uniejów-Parcela
Charsznica
Dąbrowiec
Wolbrom
Klucze
Trasa:
Wyruszyłem skoro świt, a było rzecz jasna rześko. Towarzyszyło mi trochę mgieł od Pogorii po Błędów. Generalnie niebo było czyste, z niewielkimi ławicami wysokich chmur. Idealny dzień na kąpiel słoneczną w Miechowskiem. Tym bardziej, że ranna rześkość wymagała wygrzania się na polach. Pojechałem więc dookoła Miechowa, wpierw kierując się na dolinę Dłubni a następnie w Rejon Racławic i na Antolkę i Cisie. W Tunelu chciałem wsiąść w pociąg i podjechać do Wolbromia, ale ten odcinek okazał się niemożliwy do realizacji, głośniki podały bowiem, że pociąg z Kielc ma 70 minut opóźnienia! Zamiast pociągiem mknąłem więc o własnych siłach przez kapuściane pola na Wolbrom i nawet mi się podobało. Chciałem uniknąć tego odcinka jako mało ciekawego, ale pejzażowo był całkiem całkiem. Nie tylko przy Dąbrowcu, gdzie zachwycają garby i garbiki.
Zanim nie przyjechał mój pociąg mogłem sycić się słońcem i traktorami w pięknych okolicznościach Racławic i rzadko przeze mnie odwiedzanej wsi Cisie, która stanowi niemal niepodległą wieś-państwo, tak bardzo jest oddalona od innych "ognisk" cywilizacji. Wokoło tylko pola i lasy, garby i garbiki. Osadnicza pustka. Czułem się tu jak pierwszy intruz od tygodnia. I było mi z tym dobrze. Pejzaże były wszędzie miechowskie, a drogi dobre.
Poranek nad Trójką
W Łosieniu/Łośniu
Ulubiona moja dzika róża w Chechle. Już bez lokatorki w postaci cierniówki
Między Kolbarkiem a Zarzeczem
Tamże
Wieś Sucha
Imbramowice po remoncie
Sławice Szlacheckie
Nasiechowice: jak w latach 90.
Na południe od Miechowa
Dziemięrzyce
W drodze na Racławice
Racławice - kopiec kosynierów (mogiła)
Pod Wałami
Góry Miechowskie
Kalina Wielka - dwór
Serpentyna przed wsią Cisie
Cisie
Podleśna Wola
Uniejów-Parcela
Charsznica
Dąbrowiec
Wolbrom
Klucze
Trasa:
Dystans241.25 km Czas11:31 Vśrednia20.95 km/h Podjazdy889 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Z Częstochowy do Wrocławia
To był w zasadzie ostatni typowo letni rajd w roku. Zależało mi by zobaczyć jeszcze coś nowego i za cel postawiłem sobie dotarcie do mniej znanych pałaców w okolicy Kępna. Właściwym celem był jednak Wrocław, a konkretniej ulica Magellana we Wrocławiu. Miał więc być Wrocław nową - przynajmniej częściowo - trasą. Za start obrałem Częstochowę, bo rano jest tu dość spokojnie, no i od dworca na rogatki miasta nie jest wcale daleko. Po drodze chciałem zwiedzić pałac w Kłobucku, dwór w Ożarowie (jako jedyna z atrakcji po raz kolejny), gotycki kościół ceglany w Łubnicach, kapitalny spichlerz w Skomlinie, pałac w Kostowie, pałac w Siemianicach, pałac w Laskach i pałac w Mroczeniu, no i pałac w Dalborowicach. Moc pałaców, których nigdy dotąd nie widziałem i kilka innych obiektów, które miałem zobaczyć po raz pierwszy wprowadziło mnie w ekscytację, jaka rzadko towarzyszy mi na trasie w Polsce.
Zasada obowiązywała typowa: ładne obiekty pałacowe były niedostępne, te zrujnowane lub zaniedbane można było natomiast oglądać do woli. Najbardziej zawiódł mnie pałac w Siemianicach, bo dla niego ryzykowałem życiem na krajowej 11. Był szczelnie ogrodzony i nie było gdzie zostawić roweru, więc zrezygnowałem z forsowania bramy. Dobrze widoczny był natomiast ładny pałacyk w Laskach i bardzo zadbany, dostępny pałac w Mroczeniu. Zrobiłem tam sobie przerwę: był cień, ławki i tartanowe boisko z siatkami w bramkach. Idylla, ale młodzież wolała siedzieć na ławkach zamiast grać. Moi rówieśnicy oddaliby nerkę za takie warunki do gry... Cóż, dużo się zmieniło.
Zanim dotarłem do Kargula i Pawlaka odkryłem, że zgubiłem klucze od zapięcia rowerowego, co przysporzyło mi problemów w pociągu powrotnym. Intercity przyjechał rzecz jasna opóźniony i w domu byłem dopiero po 3 w nocy... Kiepska końcówka nie wpłynęła jednak na mój odbiór tego rajdu. Zdecydowanie było warto, choć niestety nie zostało mi już w okolicy nic ciekawego do zobaczenia. Wyczerpałem krajoznawczo wątek.
Jasna Góra o jasnym ranku
Pałac w Kłobucku
Nad Liswartą
Napoleon
Nad Wartą w Załęczańskim PK
Wiatrak w Kocilewie
Dwór w Ożarowie niedostępny
Dziwne otoczenie dworskie
Podwieluński pejzaż
Piękny, potężny spichlerz w Skomlinie z 1777 roku.
Łubnice - oryginalne gotyckie cegły, ale otwory okienne przerobione. Pierwszy raz tu zajechałem, kościół jest na krańcu wsi.
Siemianice - ładny pałac z otoczeniem, ale całkowicie niedostępny
Kostów - pałac przerobiony na bloczek mieszkalny, ale w pobliżu piękny miłorząb
Pałac/dwór w Pomianach
Cud trasy rowerowej nie trwał zbyt długo
Pałac w Laskach
Pałac w Mroczeniu i kapitalne boisko
Dwór w Gronowicach
Pałac w Dalborowicach - widok po sforsowaniu ogrodzenia :)
Fasada pałacu
Willa podmiejska w Bierutowie
Bierutów
To co zostało z rynku
U Kargula i Pawlaka, czyli w Dobrzykowicach
Ulica Magellana we Wrocławiu
Urząd Wojewódzki we Wrocławiu
Finał na dworcu
Trasa:
To był w zasadzie ostatni typowo letni rajd w roku. Zależało mi by zobaczyć jeszcze coś nowego i za cel postawiłem sobie dotarcie do mniej znanych pałaców w okolicy Kępna. Właściwym celem był jednak Wrocław, a konkretniej ulica Magellana we Wrocławiu. Miał więc być Wrocław nową - przynajmniej częściowo - trasą. Za start obrałem Częstochowę, bo rano jest tu dość spokojnie, no i od dworca na rogatki miasta nie jest wcale daleko. Po drodze chciałem zwiedzić pałac w Kłobucku, dwór w Ożarowie (jako jedyna z atrakcji po raz kolejny), gotycki kościół ceglany w Łubnicach, kapitalny spichlerz w Skomlinie, pałac w Kostowie, pałac w Siemianicach, pałac w Laskach i pałac w Mroczeniu, no i pałac w Dalborowicach. Moc pałaców, których nigdy dotąd nie widziałem i kilka innych obiektów, które miałem zobaczyć po raz pierwszy wprowadziło mnie w ekscytację, jaka rzadko towarzyszy mi na trasie w Polsce.
Zasada obowiązywała typowa: ładne obiekty pałacowe były niedostępne, te zrujnowane lub zaniedbane można było natomiast oglądać do woli. Najbardziej zawiódł mnie pałac w Siemianicach, bo dla niego ryzykowałem życiem na krajowej 11. Był szczelnie ogrodzony i nie było gdzie zostawić roweru, więc zrezygnowałem z forsowania bramy. Dobrze widoczny był natomiast ładny pałacyk w Laskach i bardzo zadbany, dostępny pałac w Mroczeniu. Zrobiłem tam sobie przerwę: był cień, ławki i tartanowe boisko z siatkami w bramkach. Idylla, ale młodzież wolała siedzieć na ławkach zamiast grać. Moi rówieśnicy oddaliby nerkę za takie warunki do gry... Cóż, dużo się zmieniło.
Zanim dotarłem do Kargula i Pawlaka odkryłem, że zgubiłem klucze od zapięcia rowerowego, co przysporzyło mi problemów w pociągu powrotnym. Intercity przyjechał rzecz jasna opóźniony i w domu byłem dopiero po 3 w nocy... Kiepska końcówka nie wpłynęła jednak na mój odbiór tego rajdu. Zdecydowanie było warto, choć niestety nie zostało mi już w okolicy nic ciekawego do zobaczenia. Wyczerpałem krajoznawczo wątek.
Jasna Góra o jasnym ranku
Pałac w Kłobucku
Nad Liswartą
Napoleon
Nad Wartą w Załęczańskim PK
Wiatrak w Kocilewie
Dwór w Ożarowie niedostępny
Dziwne otoczenie dworskie
Podwieluński pejzaż
Piękny, potężny spichlerz w Skomlinie z 1777 roku.
Łubnice - oryginalne gotyckie cegły, ale otwory okienne przerobione. Pierwszy raz tu zajechałem, kościół jest na krańcu wsi.
Siemianice - ładny pałac z otoczeniem, ale całkowicie niedostępny
Kostów - pałac przerobiony na bloczek mieszkalny, ale w pobliżu piękny miłorząb
Pałac/dwór w Pomianach
Cud trasy rowerowej nie trwał zbyt długo
Pałac w Laskach
Pałac w Mroczeniu i kapitalne boisko
Dwór w Gronowicach
Pałac w Dalborowicach - widok po sforsowaniu ogrodzenia :)
Fasada pałacu
Willa podmiejska w Bierutowie
Bierutów
To co zostało z rynku
U Kargula i Pawlaka, czyli w Dobrzykowicach
Ulica Magellana we Wrocławiu
Urząd Wojewódzki we Wrocławiu
Finał na dworcu
Trasa:
Dystans238.35 km Czas11:07 Vśrednia21.44 km/h VMAX67.33 km/h Podjazdy1880 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Dookoła Szczekocin, czyli pierwsze ugryzienie od 20 lat
Pod koniec wakacji postanowiłem poszerzyć moją kolekcję rajdów magellańskich, tych z cyklu "dookoła". Skoro było już dookoła Kielc czy Miechowa to nadszedł czas na Szczekociny. Zazwyczaj pod koniec wakacji trafiam w zachodnie Świętokrzyskie, tak było i tym razem. Dzień jest jeszcze dość długi a drogi tutejsze spokojne i zachęcające.
Nad ranem zaskoczyły mnie prace na Przełajce, nie spodziewałem się ich o tej porze. Dalej nie było lżej, bo od Pogorii po Błędów rozcierała się odwieczna kraina mgieł. Jak zwykle zresztą. Nad Czwórką było dzięki temu malowniczo, ale w Błędowie było tradycyjnie, czyli bardzo upierdliwie... Odetchnąłem od zimna i wilgoci dopiero w Kwaśniowie. Tradycyjnie ulgę przyniosło dopiero forsowanie Jury. Pojawiło się słońce i towarzyszyło mi w Smoleniu i Cisowej, ale opuściło mnie jeszcze przed Obiechowem. Łąki nadpilickie prezentowały się bez słońca i czajek bardzo smętnie. W Słupi zrobiłem sobie przerwę przy dworze, bo wzmógł się ruch, wywołany pogrzebem jakiejś znacznej gminnej persony. Przez jakiś czas robiłem za żywy drogowskaz. Napłynęły jednak ciężkie chmury i zaniepokojony ruszyłem dalej. Słońce zaczęło się przebijać dopiero pod Drochlinem, gdy zbliżałem się już do Lelowa.
Rajd miał mieć charakter magellański i faktycznie zaliczyłem kilka nowych atrakcji, ale dwory w Kwilinie i Bieganowie siodełka z wrażenia mi nie urwały. Zdecydowanie ładniejsze były przedlelowskie młyny. Nadrobiłem specjalnie drogi by je zobaczyć i to był dobry pomysł. Trafiły się też kolejne dwory, ale jeszcze bardziej nieciekawe. Od Lelowa nie czekały mnie już żadne nowe atrakcje, po wizycie u cadyka ruszyłem więc na Ogrodzieniec. I tuż za Lelowem spotkała mnie niespodzianka: atak dwóch kundli na początku wsi Sokolniki. Jeden z nich wbił mi się zębami w but, szczęśliwie w najgrubsze miejsce. Nic nie poczułem, ale zrobiłem właścicielowi wykład na temat tego co by się z nim stało gdybym jednak poczuł.
Prymitywizm jurajskich wieśniaków zadziwia od lat. XXI wiek, a ci dalej hodują kundle i wypuszczają je na drogi publiczne. Czego oni się tak boją? Naprawdę wierzą, że ktoś czyha na ich mityczną "własność" i "majątek"? Naprawdę jednocześnie wierzą, że taki tchórzliwy kundelek, którego można zabić jednym kopnięciem ich obroni? A może lubią mieć nieprzespane noce? Nie potrafię tego "zjawiska" zrozumieć. Kundlizm w dużym stężeniu występuje niemal wyłącznie w Krakowskiem i na Jurze, na pograniczu zaborów rosyjskiego i austriackiego.
Po przygodzie w Sokolnikach dojechałem już spokojnie, w zapadającej nocy do Wiesiółki, gdzie wsiadłem w pociąg do Katowic. Miesiąc później też zostałem zaatakowany przez kundle w tym rejonie (Zagórze). Chyba zacznę w rejon Sokolnik jeździć z kamieniami...
Przełajka, remont wczesnoporanny
Nad Czwórką
Poranny Bajkał
Rzecz jasna Błędów...
Widok na Ruskie Góry
Sikorowa, czyli w drodze na Cisową
Małoszyce - jedna z wielu zrębowych chałup
Obiechów - poczta
Maryja gratis!
Roszków - pałac seniora
Słupia - pałac i siedziba gminy
Kwilina - miał być ładny dwór a był teren prywatny jakiegoś centusia i remont
Dwór w Bieganowie nie był nadzwyczajny, ale przynajmniej przyjazny przybyszom
Przeprawa przez Pilicę w Wąsoszu. Były krowy i baby w chustkach, wszystko jak być powinno!
Okolice Drochlina
Spory młyn nad Białką w Białej Leśnej. Kolejna nowość dla mnie.
Pokaźny nurt Białki
Ładnie położony młyn w Białej Wielkiej
Cahel cadyka Bidermana
Mokrus
Ogrodzieniec już w ciemności
Trasa:
Pod koniec wakacji postanowiłem poszerzyć moją kolekcję rajdów magellańskich, tych z cyklu "dookoła". Skoro było już dookoła Kielc czy Miechowa to nadszedł czas na Szczekociny. Zazwyczaj pod koniec wakacji trafiam w zachodnie Świętokrzyskie, tak było i tym razem. Dzień jest jeszcze dość długi a drogi tutejsze spokojne i zachęcające.
Nad ranem zaskoczyły mnie prace na Przełajce, nie spodziewałem się ich o tej porze. Dalej nie było lżej, bo od Pogorii po Błędów rozcierała się odwieczna kraina mgieł. Jak zwykle zresztą. Nad Czwórką było dzięki temu malowniczo, ale w Błędowie było tradycyjnie, czyli bardzo upierdliwie... Odetchnąłem od zimna i wilgoci dopiero w Kwaśniowie. Tradycyjnie ulgę przyniosło dopiero forsowanie Jury. Pojawiło się słońce i towarzyszyło mi w Smoleniu i Cisowej, ale opuściło mnie jeszcze przed Obiechowem. Łąki nadpilickie prezentowały się bez słońca i czajek bardzo smętnie. W Słupi zrobiłem sobie przerwę przy dworze, bo wzmógł się ruch, wywołany pogrzebem jakiejś znacznej gminnej persony. Przez jakiś czas robiłem za żywy drogowskaz. Napłynęły jednak ciężkie chmury i zaniepokojony ruszyłem dalej. Słońce zaczęło się przebijać dopiero pod Drochlinem, gdy zbliżałem się już do Lelowa.
Rajd miał mieć charakter magellański i faktycznie zaliczyłem kilka nowych atrakcji, ale dwory w Kwilinie i Bieganowie siodełka z wrażenia mi nie urwały. Zdecydowanie ładniejsze były przedlelowskie młyny. Nadrobiłem specjalnie drogi by je zobaczyć i to był dobry pomysł. Trafiły się też kolejne dwory, ale jeszcze bardziej nieciekawe. Od Lelowa nie czekały mnie już żadne nowe atrakcje, po wizycie u cadyka ruszyłem więc na Ogrodzieniec. I tuż za Lelowem spotkała mnie niespodzianka: atak dwóch kundli na początku wsi Sokolniki. Jeden z nich wbił mi się zębami w but, szczęśliwie w najgrubsze miejsce. Nic nie poczułem, ale zrobiłem właścicielowi wykład na temat tego co by się z nim stało gdybym jednak poczuł.
Prymitywizm jurajskich wieśniaków zadziwia od lat. XXI wiek, a ci dalej hodują kundle i wypuszczają je na drogi publiczne. Czego oni się tak boją? Naprawdę wierzą, że ktoś czyha na ich mityczną "własność" i "majątek"? Naprawdę jednocześnie wierzą, że taki tchórzliwy kundelek, którego można zabić jednym kopnięciem ich obroni? A może lubią mieć nieprzespane noce? Nie potrafię tego "zjawiska" zrozumieć. Kundlizm w dużym stężeniu występuje niemal wyłącznie w Krakowskiem i na Jurze, na pograniczu zaborów rosyjskiego i austriackiego.
Po przygodzie w Sokolnikach dojechałem już spokojnie, w zapadającej nocy do Wiesiółki, gdzie wsiadłem w pociąg do Katowic. Miesiąc później też zostałem zaatakowany przez kundle w tym rejonie (Zagórze). Chyba zacznę w rejon Sokolnik jeździć z kamieniami...
Przełajka, remont wczesnoporanny
Nad Czwórką
Poranny Bajkał
Rzecz jasna Błędów...
Widok na Ruskie Góry
Sikorowa, czyli w drodze na Cisową
Małoszyce - jedna z wielu zrębowych chałup
Obiechów - poczta
Maryja gratis!
Roszków - pałac seniora
Słupia - pałac i siedziba gminy
Kwilina - miał być ładny dwór a był teren prywatny jakiegoś centusia i remont
Dwór w Bieganowie nie był nadzwyczajny, ale przynajmniej przyjazny przybyszom
Przeprawa przez Pilicę w Wąsoszu. Były krowy i baby w chustkach, wszystko jak być powinno!
Okolice Drochlina
Spory młyn nad Białką w Białej Leśnej. Kolejna nowość dla mnie.
Pokaźny nurt Białki
Ładnie położony młyn w Białej Wielkiej
Cahel cadyka Bidermana
Mokrus
Ogrodzieniec już w ciemności
Trasa:
Dystans216.24 km Czas11:20 Vśrednia19.08 km/h VMAX45.09 km/h Podjazdy1274 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Rajd Hanzeatycki, dzień 9: Chmurne piękno Meklemburgii
Niestety poranek pod Piękną Górą (Szyjnbergiem) przywitał mnie - a jakże - deszczem. Po 10 km jazdy salwowałem się ucieczką pod świerki , stało się to w najbliższej okolicy wczesnogotyckiego kościoła w Mummendorfie. W miejscowości Roggenstorf padało już tak intensywnie, że musiałem schronić się na przystanku. Po przeciwnej stronie do drogi dochodził szutrowy łącznik. Przyjechał stamtąd samochód, zatrzymał się i... następny kwadrans spędziłem na obserwacji przeciwległej wiaty przystankowej. Dziewczynka miał góra 7 lat, może nawet 6. Mamusia nie wiozła jej jednak do szkoły, tylko podwiozła na przystanek i cierpliwie czekała aż córka wsiądzie do autobusu. Szczerze pisząc to nie zazdrościłem tej dziewczynce, był dopiero 20 sierpnia a ją już prześladowali szkołą. Przez cały dzień widywałem zresztą dzieci z plecakami, sporo z nich było na rowerach. W ponurzej aurze, ale już bez deszczu dotarłem pod barokowy pałac hrabiego Bothmera, doradcy króla Jerzego I Hanowerskiego. Kompleks był dość surowy, ale zarazem stylowy. W Boltenhagen dotknąłem wreszcie Bałtyku, który tu zwał się Ostsee. Kurort był niebywale czysty i nieco wyludniony. Mogło to wynikać z kiepskiej pogody, mogło z wczesnej pory, najpewniej zaś wynikało z obu przyczyn naraz.
Wypada wspomnieć, że po raz pierwszy od wielu dni nie musiałem walczyć z huraganem. Wiatr był zazwyczaj boczny, a na wybrzeżu nie było go niemal wcale. Dlatego właśnie postanowiłem okrążyć Rostock od północy, a nie od południa jak planowałem pierwotnie. Chmury na wybrzeżu rozstępowały się czasem i przebłyskiwało przez nie nieśmiało słońce, w takim dość przyjemnym towarzystwie zmierzałem do największej atrakcji dnia: hanzeatyckiego miasta Wismar. Wiedziałem, że jest piękne, ale eksplorując je nie znalazłem ani jednej rysy w oryginalnej zabudowie. Niesamowite, ale to miasto wygląda jakby było odtworzeniem projektu, realizacją makiety "typowego miasta hanzeatyckiego". Po prostu cudo. Jeśli coś tu drażni to zbyt agresywna rewitalizacja zabytków. Tu wszystko jest zbyt czyste, zbyt proste, zbyt doskonałe. Przesadna restauracja zawsze zabija patynę.
Za Wismarem moja trasa biegła celowym zygzakiem, chodziło mi o to by uniknąć ruchliwych dróg i nasycić się pagórkowatym pejzażem. Towarzyszyły mi odtąd liczne i kształtne morenowe wzgórza, polujące czaple i myszołowy na ścierniskach oraz zapach mirabelek. Najbardziej zachwycały jednak cudowne aleje drzew. Drzewa były skrupulatnie ponumerowane, w niektórych alejach liczby zbliżały się do dwóch tysięcy drzew. Lipy, klony, dęby i buki - do wyboru. Na tym odcinku uświadomiłem sobie, że przez cały niemiecki odcinek trasy nie widziałem żadnego radiowozu, ani jednego policjanta! Tylko drzewa stały przy drogach na baczność i grzecznie prezentowały numery seryjne. Aż do kurortu Bad Doberan jechało mi się wyśmienicie, chwilami nawet z wiatrem (po raz pierwszy od tygodnia!). Za Doberan jechałem z bardzo dobrym tempem, bo teren się wyrównał a atrakcje pejzażowe zniknęły. Na 138 km dotarłem do nadmorskiego Warnemünde, dziś północnej dzielnicy starego, ale zniszczonego w czasie wojny hanzeatyckiego miasta Rostock. Z przeprawą były pewne problemy, bo jeden kus w całości zawłaszczyła karetka pogotowia...
Niebo znów zaczęło przybierać groźne odcienie i raz po raz kropiło mi na głowę; na szczęście obyło się bez eskalacji. Byłem tak zadowolony z uniknięcia przemoczenia oraz wietrznej ciszy, że pojechałem w złym kierunku (na północ, zamiast na wschód) i zorientowałem się dopiero tuż przed Ribnitz, po drogowskazach. Widać, zasmakowałem w przyjemnej bezmyślnej jeździe. Zaznałem jej na tym rajdzie tak mało, że nie może dziwić moje gapiostwo. Po prostu chciałem, żeby to była TA droga. Tym bardziej, że we właściwym kierunku kłębiły się gradowe chmury. Być może na pomyłka uratowała mnie właśnie przez zimnym prysznicem. Gdy bowiem wreszcie dotarłem do Marlow, asfalty dopiero przesychały a miasteczko było całkiem wyludnione i przygnębiające swoją nędznością. W każdej następnej miejscowości napotykałem potem ślady potopu, którego uniknąłem wyłącznie dzięki zmyleniu drogi. Podniosło mnie to na duchu, bo uświadomiłem sobie, że nie straciłem czasu: przesiedziałbym nadwyżkę słuchając odgłosu kropel bijących o dach przystanku, a tak przynajmniej jechałem. Lepiej głupio jechać niż mądrze siedzieć! Ostatnia atrakcja dnia - neogotycki pałac w Schlemmin okazał się być akurat w remoncie i mocno niedostępny. W słabnącym świetle wieczoru pojechałem dalej szukać miejsca na nocleg. Wyjechałem już z Meklemburgii, ale Pomorze Przednie zaoferowało mi niezwykły nocleg nieco ponad wsią Starkov. W dolinie pracowały kombajny a ja rozbijałem namiot na miedzy, tuż obok zżętego już pola. Byłem zadowolony, choć słońca było tyle co nic, to atrakcje dopisały i Meklemburgię zaliczam do miejsc przyjaznych rowerzystom. W sumie to nie dziwi - bycie najsłabiej zaludnionym niemieckim landem zobowiązuje - w Polsce tylko podlaskie i warmińsko-mazurskie są słabiej zaludnione...
Kirch Mummendorf
Schloss Bothmer
Na plaży w Boltenhagen
Wohlenberger Wiek
Wismar
Wismar z makiety i ten prawdziwy różnią się tylko skalą :)
Labirynt wismarskiej starówki
Hornstorf - XIII-wieczny kościół z XIX-wiecznymi poprawkami
Piękno morenowej Meklemburgii
Cudne, numerowane aleje
Bad Doberan
Rostock
Marlow - już na Pomorzu Przednim
Schloss Schlemin
Trasa:
Niestety poranek pod Piękną Górą (Szyjnbergiem) przywitał mnie - a jakże - deszczem. Po 10 km jazdy salwowałem się ucieczką pod świerki , stało się to w najbliższej okolicy wczesnogotyckiego kościoła w Mummendorfie. W miejscowości Roggenstorf padało już tak intensywnie, że musiałem schronić się na przystanku. Po przeciwnej stronie do drogi dochodził szutrowy łącznik. Przyjechał stamtąd samochód, zatrzymał się i... następny kwadrans spędziłem na obserwacji przeciwległej wiaty przystankowej. Dziewczynka miał góra 7 lat, może nawet 6. Mamusia nie wiozła jej jednak do szkoły, tylko podwiozła na przystanek i cierpliwie czekała aż córka wsiądzie do autobusu. Szczerze pisząc to nie zazdrościłem tej dziewczynce, był dopiero 20 sierpnia a ją już prześladowali szkołą. Przez cały dzień widywałem zresztą dzieci z plecakami, sporo z nich było na rowerach. W ponurzej aurze, ale już bez deszczu dotarłem pod barokowy pałac hrabiego Bothmera, doradcy króla Jerzego I Hanowerskiego. Kompleks był dość surowy, ale zarazem stylowy. W Boltenhagen dotknąłem wreszcie Bałtyku, który tu zwał się Ostsee. Kurort był niebywale czysty i nieco wyludniony. Mogło to wynikać z kiepskiej pogody, mogło z wczesnej pory, najpewniej zaś wynikało z obu przyczyn naraz.
Wypada wspomnieć, że po raz pierwszy od wielu dni nie musiałem walczyć z huraganem. Wiatr był zazwyczaj boczny, a na wybrzeżu nie było go niemal wcale. Dlatego właśnie postanowiłem okrążyć Rostock od północy, a nie od południa jak planowałem pierwotnie. Chmury na wybrzeżu rozstępowały się czasem i przebłyskiwało przez nie nieśmiało słońce, w takim dość przyjemnym towarzystwie zmierzałem do największej atrakcji dnia: hanzeatyckiego miasta Wismar. Wiedziałem, że jest piękne, ale eksplorując je nie znalazłem ani jednej rysy w oryginalnej zabudowie. Niesamowite, ale to miasto wygląda jakby było odtworzeniem projektu, realizacją makiety "typowego miasta hanzeatyckiego". Po prostu cudo. Jeśli coś tu drażni to zbyt agresywna rewitalizacja zabytków. Tu wszystko jest zbyt czyste, zbyt proste, zbyt doskonałe. Przesadna restauracja zawsze zabija patynę.
Za Wismarem moja trasa biegła celowym zygzakiem, chodziło mi o to by uniknąć ruchliwych dróg i nasycić się pagórkowatym pejzażem. Towarzyszyły mi odtąd liczne i kształtne morenowe wzgórza, polujące czaple i myszołowy na ścierniskach oraz zapach mirabelek. Najbardziej zachwycały jednak cudowne aleje drzew. Drzewa były skrupulatnie ponumerowane, w niektórych alejach liczby zbliżały się do dwóch tysięcy drzew. Lipy, klony, dęby i buki - do wyboru. Na tym odcinku uświadomiłem sobie, że przez cały niemiecki odcinek trasy nie widziałem żadnego radiowozu, ani jednego policjanta! Tylko drzewa stały przy drogach na baczność i grzecznie prezentowały numery seryjne. Aż do kurortu Bad Doberan jechało mi się wyśmienicie, chwilami nawet z wiatrem (po raz pierwszy od tygodnia!). Za Doberan jechałem z bardzo dobrym tempem, bo teren się wyrównał a atrakcje pejzażowe zniknęły. Na 138 km dotarłem do nadmorskiego Warnemünde, dziś północnej dzielnicy starego, ale zniszczonego w czasie wojny hanzeatyckiego miasta Rostock. Z przeprawą były pewne problemy, bo jeden kus w całości zawłaszczyła karetka pogotowia...
Niebo znów zaczęło przybierać groźne odcienie i raz po raz kropiło mi na głowę; na szczęście obyło się bez eskalacji. Byłem tak zadowolony z uniknięcia przemoczenia oraz wietrznej ciszy, że pojechałem w złym kierunku (na północ, zamiast na wschód) i zorientowałem się dopiero tuż przed Ribnitz, po drogowskazach. Widać, zasmakowałem w przyjemnej bezmyślnej jeździe. Zaznałem jej na tym rajdzie tak mało, że nie może dziwić moje gapiostwo. Po prostu chciałem, żeby to była TA droga. Tym bardziej, że we właściwym kierunku kłębiły się gradowe chmury. Być może na pomyłka uratowała mnie właśnie przez zimnym prysznicem. Gdy bowiem wreszcie dotarłem do Marlow, asfalty dopiero przesychały a miasteczko było całkiem wyludnione i przygnębiające swoją nędznością. W każdej następnej miejscowości napotykałem potem ślady potopu, którego uniknąłem wyłącznie dzięki zmyleniu drogi. Podniosło mnie to na duchu, bo uświadomiłem sobie, że nie straciłem czasu: przesiedziałbym nadwyżkę słuchając odgłosu kropel bijących o dach przystanku, a tak przynajmniej jechałem. Lepiej głupio jechać niż mądrze siedzieć! Ostatnia atrakcja dnia - neogotycki pałac w Schlemmin okazał się być akurat w remoncie i mocno niedostępny. W słabnącym świetle wieczoru pojechałem dalej szukać miejsca na nocleg. Wyjechałem już z Meklemburgii, ale Pomorze Przednie zaoferowało mi niezwykły nocleg nieco ponad wsią Starkov. W dolinie pracowały kombajny a ja rozbijałem namiot na miedzy, tuż obok zżętego już pola. Byłem zadowolony, choć słońca było tyle co nic, to atrakcje dopisały i Meklemburgię zaliczam do miejsc przyjaznych rowerzystom. W sumie to nie dziwi - bycie najsłabiej zaludnionym niemieckim landem zobowiązuje - w Polsce tylko podlaskie i warmińsko-mazurskie są słabiej zaludnione...
Kirch Mummendorf
Schloss Bothmer
Na plaży w Boltenhagen
Wohlenberger Wiek
Wismar
Wismar z makiety i ten prawdziwy różnią się tylko skalą :)
Labirynt wismarskiej starówki
Hornstorf - XIII-wieczny kościół z XIX-wiecznymi poprawkami
Piękno morenowej Meklemburgii
Cudne, numerowane aleje
Bad Doberan
Rostock
Marlow - już na Pomorzu Przednim
Schloss Schlemin
Trasa:
