Wpisy archiwalne w kategorii
>100 km
| Dystans całkowity: | 87203.32 km (w terenie 19.90 km; 0.02%) |
| Czas w ruchu: | 4052:49 |
| Średnia prędkość: | 19.13 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 78.22 km/h |
| Suma podjazdów: | 568340 m |
| Liczba aktywności: | 650 |
| Średnio na aktywność: | 134.16 km i 7h 04m |
| Więcej statystyk | |
Dystans104.23 km Czas05:41 Vśrednia18.34 km/h Podjazdy369 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Odwrót
Prognozy były złe, bardzo złe. Wszystko wskazywało na potężny front burzowy. Tymczasem ja, po tylu dniach noclegowego survivalu (ponad trzy tygodnie bez prysznica, nie licząc tego z butelki) nie zamierzałem przeżywać deja vu trudnych sztormowych początków na Litwie (w połowie lipca). Nie miałem też motywacji - ta kończyła się na Kozienicach, które odwiedziłem tylko raz, w dodatku w całkowitej ciemności, w czasie mojego rajdu do Nałęczowa (koniec maja 2013). Chciałem w tychże Kozienicach własnoocznie podziwiać najstarszy świecki monument okolicznościowy, wystawiony w dawnej Rzeczypospolitej a upamiętniający narodziny "króla-dojutrka" Zygmunta II Augusta - ostatniego z Jagiellonów. Ponadto większe emocje wzbudzały we mnie Maciejowice - tu zakończyła się kariera Kościuszki - oraz przeprawa promowa na Wiśle, w Świerżach.
[Elektrownia Kozienice z rejonu przeprawy na Wiśle w Świerżach]
Zacząłem jednak dzień od przejazdu przez poranne Górzno i traumatycznych zmagań z krajową "17" na przedpolu Garwolina, przerabianą zresztą na ekspresówkę i funkcjonującą z wyłączoną jedną nitką (tym samym mimo wczesnej godziny, sporym ruchem). Zaliczyłem niestety dłuższy odcinek tą drogą, bo zjazd na Łaskarzew okazał się możliwy dopiero we wsi Gąsów.
[Łaskarzew, rynek]
Gdy - po dłuższym czekaniu (przyjechałem nieco za szybko na prom) - udało mi się ostatecznie i nieodwołalnie przeprawić przez Wisłę, dotarłem pod pałac w Kozienicach. Dotarłem tam jadąc bocznymi, ustronnymi drogami przez jakieś Holendry i Cudowy. Pod monumentem Zygmunta Augusta postanowiłem nie walczyć z żywiołem, tylko pierzchnąć i odłożyć Ponidzie na później (wzorowałem się na królu Zygmuncie II).
Zdecydowałem się skierować na Pionki i ostatecznie na stacji Jedlnia Kościelna wsiadłem do pociągu KM na Radom. Tamże przesiadłem się na Skarżysko i dalej na Kielce. Dopiero w Kielcach zafundowałem sobie dłuższą przejażdżkę, bo do pociągu na Katowice dzieliły mnie dwie godziny. Pozwiedzałem śródmieście, odwiedziłem biedronkę i pociągiem "Ostaniec" dotarłem do Katowic. Już w Kielcach zaczęło padać, z Katowic do Chorzowa jechałem w ulewie, ale na ostatnich kilometrach przed domem nie miało to dla mnie żadnego znaczenia.
No cóż, pierwotnie zamierzałem wracać przez Świety Krzyż i Ponidzie, ale ten niedosyt odbiłem sobie już po dwóch dniach :)
To co zobaczyłem kilka dni później na Ponidziu świadczyło o prawdziwym niedzielnym potopie. Całe szczęście, że niedzielę spędziłem już w domu (szkoda zdrowia!).
Kielce, rynek
[Elektrownia Kozienice z rejonu przeprawy na Wiśle w Świerżach]
Zacząłem jednak dzień od przejazdu przez poranne Górzno i traumatycznych zmagań z krajową "17" na przedpolu Garwolina, przerabianą zresztą na ekspresówkę i funkcjonującą z wyłączoną jedną nitką (tym samym mimo wczesnej godziny, sporym ruchem). Zaliczyłem niestety dłuższy odcinek tą drogą, bo zjazd na Łaskarzew okazał się możliwy dopiero we wsi Gąsów.
[Łaskarzew, rynek]
Gdy - po dłuższym czekaniu (przyjechałem nieco za szybko na prom) - udało mi się ostatecznie i nieodwołalnie przeprawić przez Wisłę, dotarłem pod pałac w Kozienicach. Dotarłem tam jadąc bocznymi, ustronnymi drogami przez jakieś Holendry i Cudowy. Pod monumentem Zygmunta Augusta postanowiłem nie walczyć z żywiołem, tylko pierzchnąć i odłożyć Ponidzie na później (wzorowałem się na królu Zygmuncie II).
Zdecydowałem się skierować na Pionki i ostatecznie na stacji Jedlnia Kościelna wsiadłem do pociągu KM na Radom. Tamże przesiadłem się na Skarżysko i dalej na Kielce. Dopiero w Kielcach zafundowałem sobie dłuższą przejażdżkę, bo do pociągu na Katowice dzieliły mnie dwie godziny. Pozwiedzałem śródmieście, odwiedziłem biedronkę i pociągiem "Ostaniec" dotarłem do Katowic. Już w Kielcach zaczęło padać, z Katowic do Chorzowa jechałem w ulewie, ale na ostatnich kilometrach przed domem nie miało to dla mnie żadnego znaczenia.
No cóż, pierwotnie zamierzałem wracać przez Świety Krzyż i Ponidzie, ale ten niedosyt odbiłem sobie już po dwóch dniach :)
To co zobaczyłem kilka dni później na Ponidziu świadczyło o prawdziwym niedzielnym potopie. Całe szczęście, że niedzielę spędziłem już w domu (szkoda zdrowia!).
Kielce, rynek
Dystans161.40 km Czas08:47 Vśrednia18.38 km/h Podjazdy594 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Biednemu znowu wiatr w oczy
Poranek na skraju brzozowego gaju - to musiało nastrajać optymistycznie. Był to poranek słoneczny i sielski. Po kilku minutach od spakowania mijałem już tablicę z napisem Kłopoty Stanisławy. Byłem jednak przekonany, że to już koniec moich kłopotów. Przekonanie było głęboko niesłuszne jedynie w kwestii wiatru. Ten dął na północ, ja zaś - rzecz jasna - zmierzałem na południe. Szybko zatem straciłem złudzenia, że dotrę w okolice Łaskarzewa i skupiłem się na nabliższym celu, czyli Drohiczynie.
Gdy po raz kolejny w życiu przybyłem tu na rowerze, zaskoczyło mnie jedno: ZACHWASZCZONE I ZANIEDBANE grodzisko, zwane Górą Zamkową. Na Litwie taki obiekt cieszyłby oczy przystrzyżonym runem trawnika. U nas była plątanina wysuszonych chwastów :(
Przebieg mojej dalszej trasy wyznaczały nieliczne ciekawe punkty (Sawice, Mordy, rynek w Stoczku), których nie osiągnąłem jeszcze w tych stronach na rowerze. Ostatni raz bawiłem w Siedleckiem w czerwcu, celem było zatem ominięcie Siedlec szerokim łukiem. To mi się udało, lokalne drogi miały dobrą nawierzchnię i były bardzo spokojne. Zdarzył się tylko jeden przykry indycent. W Pruszynie, nieopodal ładnego późnoklasycystycznego kościoła ukrył się w cieniu 10-centymetrowy uskok. Walnęło mi mocno bagażem, ale obdukcja nie wykazała żadnych uszkodzeń tylnego koła. Dopiero po kilku godzinach zauważyłem, że straciłem szprychę... w przednim kole!
Noclegowałem w okolicach Miastkowa Kościelnego, na miedzy, na skraju zaoranego już pola i lasu.
Drohiczyn, Widok na Bug z Góry Zamkowej
Sawice, dawna cerkiew
Stoczek Łukowski, na rynku
Poranek na skraju brzozowego gaju - to musiało nastrajać optymistycznie. Był to poranek słoneczny i sielski. Po kilku minutach od spakowania mijałem już tablicę z napisem Kłopoty Stanisławy. Byłem jednak przekonany, że to już koniec moich kłopotów. Przekonanie było głęboko niesłuszne jedynie w kwestii wiatru. Ten dął na północ, ja zaś - rzecz jasna - zmierzałem na południe. Szybko zatem straciłem złudzenia, że dotrę w okolice Łaskarzewa i skupiłem się na nabliższym celu, czyli Drohiczynie.
Gdy po raz kolejny w życiu przybyłem tu na rowerze, zaskoczyło mnie jedno: ZACHWASZCZONE I ZANIEDBANE grodzisko, zwane Górą Zamkową. Na Litwie taki obiekt cieszyłby oczy przystrzyżonym runem trawnika. U nas była plątanina wysuszonych chwastów :(
Przebieg mojej dalszej trasy wyznaczały nieliczne ciekawe punkty (Sawice, Mordy, rynek w Stoczku), których nie osiągnąłem jeszcze w tych stronach na rowerze. Ostatni raz bawiłem w Siedleckiem w czerwcu, celem było zatem ominięcie Siedlec szerokim łukiem. To mi się udało, lokalne drogi miały dobrą nawierzchnię i były bardzo spokojne. Zdarzył się tylko jeden przykry indycent. W Pruszynie, nieopodal ładnego późnoklasycystycznego kościoła ukrył się w cieniu 10-centymetrowy uskok. Walnęło mi mocno bagażem, ale obdukcja nie wykazała żadnych uszkodzeń tylnego koła. Dopiero po kilku godzinach zauważyłem, że straciłem szprychę... w przednim kole!
Noclegowałem w okolicach Miastkowa Kościelnego, na miedzy, na skraju zaoranego już pola i lasu.
Drohiczyn, Widok na Bug z Góry Zamkowej
Sawice, dawna cerkiew
Stoczek Łukowski, na rynku
Dystans124.46 km Czas06:43 Vśrednia18.53 km/h Podjazdy473 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Kłopoty-Stanisławy i inne kłopoty
Udało mi się wstać wyjątkowo wcześnie, dzięki temu wygrałem wyścig z przeznaczeniem: zdążyłem na poranny pociąg regionalny relacji Suwałki - Białystok. Pierwszym celem był znajomy sklepik rowerowy w Łapach. Udało mi się dostać koszyk i przy okazji pogawędziłem z prezesem Łapskiego Towarzystwa Rowerowego... Ludzie na Podlasiu, wiadomo, życzliwi.
Moja trasa biegła przetartym torem - chciałem zahaczyć o Brańsk by skorzystać z tamtejszego dobrego kebaba. Niestety radość z konsumpcji zmąciły ujawniające się od przedpołudnia problemy żołądkowe. Potężna biegunkę wywołałem sam serkami homogenizowanymi kupionymi w Lidlu podkoweńskim. Tak się cieszyłem, że wracam do Polski i zaniechałem w tej radości zwykłych środków ostrożności (zakaz serków białych, homo i kefirów, szczególnie wszystkich jednocześnie)...
6 razy zatem powtarzałem wątpliwą przyjemność gwałtownej defekacji. Udało mi się jednak z grubsza zrealizować plan, czyli zbliżyć się do Drohiczyna. Rozkładałem się na noc niedaleko Kłopotów, i jest to najlepsze podsumowanie tego dnia... Dobrze chociaż, że nocleg był wyjątkowo idylliczny!
Poranek na Suwalszczyźnie to zawsze wspaniałe przeżycie :)
Gdzieś po drodze, na Podlasiu
Dziadkowice, kościół
Udało mi się wstać wyjątkowo wcześnie, dzięki temu wygrałem wyścig z przeznaczeniem: zdążyłem na poranny pociąg regionalny relacji Suwałki - Białystok. Pierwszym celem był znajomy sklepik rowerowy w Łapach. Udało mi się dostać koszyk i przy okazji pogawędziłem z prezesem Łapskiego Towarzystwa Rowerowego... Ludzie na Podlasiu, wiadomo, życzliwi.
Moja trasa biegła przetartym torem - chciałem zahaczyć o Brańsk by skorzystać z tamtejszego dobrego kebaba. Niestety radość z konsumpcji zmąciły ujawniające się od przedpołudnia problemy żołądkowe. Potężna biegunkę wywołałem sam serkami homogenizowanymi kupionymi w Lidlu podkoweńskim. Tak się cieszyłem, że wracam do Polski i zaniechałem w tej radości zwykłych środków ostrożności (zakaz serków białych, homo i kefirów, szczególnie wszystkich jednocześnie)...
6 razy zatem powtarzałem wątpliwą przyjemność gwałtownej defekacji. Udało mi się jednak z grubsza zrealizować plan, czyli zbliżyć się do Drohiczyna. Rozkładałem się na noc niedaleko Kłopotów, i jest to najlepsze podsumowanie tego dnia... Dobrze chociaż, że nocleg był wyjątkowo idylliczny!
Poranek na Suwalszczyźnie to zawsze wspaniałe przeżycie :)
Gdzieś po drodze, na Podlasiu
Dziadkowice, kościół
Dystans156.48 km Czas08:21 Vśrednia18.74 km/h Podjazdy751 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Pożegnanie z Litwą
Ku mojemu zdziwieniu, po wspaniałym rajdzie nadniemeńskim, kolejny dzień zaczynał się od ładnych widoków i ciekawych zabytków. Niemal zdążyłem polubić Litwę, końcówka jednak sprowadziła mnie na ziemię. Do Kowna było jednak bardzo ciekawie i bezproblemowo. Samo Kowno podobało mi się bardziej od Wilna. Jest mniej poradzieckie, zdecydowanie. Starówka bardziej zwarta. Przedmieścia bardziej cywilizowane. Problemy zaczęły się gdy wyjechałem z Kowna.
[Kowno, czwarta stolica Litwy, zamek]
Za Garliavą znaki pokierowały mnie po prostu na nowiutką AUTOSTRADĘ (z prawdziwego zdarzenia). Przejechałem nią jakieś 9 km i żeby było zabawniej nikt na mnie nie trąbił :) Tak się skończyło olanie dokładniejszego mapowania końcówki trasy. Gdy pojawił się wreszcie pierwszy zjazd, z poczuciem ogromnej ulgi skorzystałem. Warto zauważyć, że zanim wjechałem na tę autostradę, nie było żadnych znaków zakazów rowerów i tabliczek z oznaczeniami autostrady... Problemy nawigacyjne miałem aż do wyjechania z Mariampola na Kalwarię. Moja mapa Litwy była po prostu zbyt poglądowa.
Końcówka trasa znowu była ciekawa i przyjazna rowerzyście. Przekroczyłem granicę w pięknej scenerii Suwalszczyzny i skierowałem się na Rutkę-Tartak. Przy drodze na Suwałki znalazłem nawet swietne miejsce na nocleg.
Z ciekawostek: na opłotkach Kowna trafiłem na najtańszy dyskont na Litwie - Lidla. Było to moje jedyne spotanie z Lidlem w krajach bałtyckich. Wstrząsów na łotewskich drogach okazał się także nie wytrzymać koszyk bidonu...
Czerwony Dwór (jeszcze nad Niemnem, przed Kownem)
Jeszcze na Litwie, nad Szeszupą. Pejzaż Sudovy
Ku mojemu zdziwieniu, po wspaniałym rajdzie nadniemeńskim, kolejny dzień zaczynał się od ładnych widoków i ciekawych zabytków. Niemal zdążyłem polubić Litwę, końcówka jednak sprowadziła mnie na ziemię. Do Kowna było jednak bardzo ciekawie i bezproblemowo. Samo Kowno podobało mi się bardziej od Wilna. Jest mniej poradzieckie, zdecydowanie. Starówka bardziej zwarta. Przedmieścia bardziej cywilizowane. Problemy zaczęły się gdy wyjechałem z Kowna.
[Kowno, czwarta stolica Litwy, zamek]
Za Garliavą znaki pokierowały mnie po prostu na nowiutką AUTOSTRADĘ (z prawdziwego zdarzenia). Przejechałem nią jakieś 9 km i żeby było zabawniej nikt na mnie nie trąbił :) Tak się skończyło olanie dokładniejszego mapowania końcówki trasy. Gdy pojawił się wreszcie pierwszy zjazd, z poczuciem ogromnej ulgi skorzystałem. Warto zauważyć, że zanim wjechałem na tę autostradę, nie było żadnych znaków zakazów rowerów i tabliczek z oznaczeniami autostrady... Problemy nawigacyjne miałem aż do wyjechania z Mariampola na Kalwarię. Moja mapa Litwy była po prostu zbyt poglądowa.
Końcówka trasa znowu była ciekawa i przyjazna rowerzyście. Przekroczyłem granicę w pięknej scenerii Suwalszczyzny i skierowałem się na Rutkę-Tartak. Przy drodze na Suwałki znalazłem nawet swietne miejsce na nocleg.
Z ciekawostek: na opłotkach Kowna trafiłem na najtańszy dyskont na Litwie - Lidla. Było to moje jedyne spotanie z Lidlem w krajach bałtyckich. Wstrząsów na łotewskich drogach okazał się także nie wytrzymać koszyk bidonu...
Czerwony Dwór (jeszcze nad Niemnem, przed Kownem)
Jeszcze na Litwie, nad Szeszupą. Pejzaż Sudovy
Dystans143.79 km Czas07:55 Vśrednia18.16 km/h VMAX39.26 km/h Podjazdy781 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Zmęczenie Łotwą
Starówka w Kuldydze okazała się być drugą najciekawszą na Łotwie. Miasto było jednak po łotewsku zakurzone i zabrudzone. Każda następna - z dość licznych atrakcji - stacja przystankowa oferowała mniej atrakcji. Najbardziej zwiodło mnie Aizpute. Zdecydowałem tamże, że ominę Lipawę i skieruję się prosto na Żmudź. Byłem już zmęczony Łotwą. Ta na pożegnanie oferowała mi swoje najwieksze atrakcje: grube, upierdliwe szutry lub przejazdy tzw. autostradami (droga a9 przypominałą kalsyczną polską krajówkę średniego szczebla). Przyroda była jednak wspaniała a pejzaż interesujący (pagórkowaty). Tuż przed granicą z Litwą rozłożyłem się na nocleg (tuż przy drodze, w zagajniku sosnowym).
Kuldiga
Edole
Pejzaż Kurlandii Garbatej
Droga malownicza, ale niesamowicie upierdliwa (szutropiach)
Starówka w Kuldydze okazała się być drugą najciekawszą na Łotwie. Miasto było jednak po łotewsku zakurzone i zabrudzone. Każda następna - z dość licznych atrakcji - stacja przystankowa oferowała mniej atrakcji. Najbardziej zwiodło mnie Aizpute. Zdecydowałem tamże, że ominę Lipawę i skieruję się prosto na Żmudź. Byłem już zmęczony Łotwą. Ta na pożegnanie oferowała mi swoje najwieksze atrakcje: grube, upierdliwe szutry lub przejazdy tzw. autostradami (droga a9 przypominałą kalsyczną polską krajówkę średniego szczebla). Przyroda była jednak wspaniała a pejzaż interesujący (pagórkowaty). Tuż przed granicą z Litwą rozłożyłem się na nocleg (tuż przy drodze, w zagajniku sosnowym).
Kuldiga
Edole
Pejzaż Kurlandii Garbatej
Droga malownicza, ale niesamowicie upierdliwa (szutropiach)
Dystans170.76 km Czas08:51 Vśrednia19.29 km/h VMAX38.23 km/h Podjazdy292 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Lasy bez cienia
Przylądek Kolka
O poranku: dzikie wybrzeże w parku narodowym Sliteres
Windawa, zabudowa
To był dzień zachwycający łotewską przyrodą. Już początek był magiczny: jechałem po mokrych asfaltach, wkoło cisza i zapach poranka pięknego dnia. Kilka razy schodziłem do morza przez dzikie wydmy. Deszcz mnie nie złapał, za późno wstałem. Jednocześnie zbudziłem się na tyle wcześnie, by na przylądku Kolka rozkoszować się samotnością. Wspaniałe miejsce, wspaniały klimat. Znakomita okazja by umyć nogi i pobrodzić po płyciznach. Lampa na nieboskłonie wróżyła kolejny upalny dzień. Czekał mnie jednak podwójny zawód: stały, coraz silniejszy przeciwny wiatr oraz ciągła wystawa na palące słońce.
Do Windawy trasa miała ponad 80 km. Na mapie niekończący się las, w realu niekończący się las, ale z dala od drogi. Bałtycki zwyczaj (Estonii też dotyczy, niestety) skrupulatnego usuwania drzew ze skrajni drogi jest zabójczy dla rowerzysty w upalne, bezchmurne dni.
Do Windawy trasa miała ponad 80 km. Na mapie niekończący się las, w realu niekończący się las, ale z dala od drogi. Bałtycki zwyczaj (Estonii też dotyczy, niestety) skrupulatnego usuwania drzew ze skrajni drogi jest zabójczy dla rowerzysty w upalne, bezchmurne dni.
Gdy w końcy przebiłem się przez wiatr i dotarłem do Windawy, czekało mnie spotkanie z j. rosyjskim i liczną społecznością tutejszych Rosjan. Miasto ma najwyższe na Łotwie wskażniki gospodarcze i najniższe bezrobocie. W sklepach dużo rosyjskich produktów i rosyjskie oraz rosyjskojęzyczne gazety. Po uzupełnieniu zapasów ruszam znów w łotewski interior, by przed zmierzchem dotrzeć pod Kuldygę. Na drodze 108 największy ruch samochodowy jaki trafiłem na Łotwie. Zdaje się, że mieszkańcy Windawy wracali na weekend do swoich wiosek, zagubionych gdzieś wśród wyboistych szutrów...
Przylądek Kolka
O poranku: dzikie wybrzeże w parku narodowym Sliteres
Windawa, zabudowa
Dystans139.08 km Czas07:32 Vśrednia18.46 km/h VMAX48.29 km/h Podjazdy486 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Kurlandzki interior
To miał być dzień "kasłania" po łotewsku. Opuszczałem wygodną bazę po wyeksplorowaniu okolic. Celem była Kandava i okolice Talsi (aprowizacja przed dzikim wybrzeżem, od Kolki po Windawę pozbawionym sklepów i zabudowań) a finał miał nastąpić jak najbliżej Kolki, byle przed granicą parku narodowego. Był to kolejny dzień bez deszczu, atrakcji niestety też nie było za dużo. Łotewska bujna przyroda pozostawała poza zasiegiem, bo drogi zazwyczaj na nasypie, idealnie pozbawione drzew. Dzień był znowu upalny i brak drzew przydrożnych był naprawdę dotkliwy. Na koniec (za Dundagą) trafiłem na myśliwych rozlokowujących się do polowania ze stanowisk i ambon. Odgłosy strzałów nie ułatwiają zaśnięcia, więc musiałem podjechać pod same granice parku narodowego. Tam długo szukałem dogodnego miejsca - ostatecznie rozbiłem się na wale, nad kanałem rzeczki Pilsupe.
Kandava, zabudowa
Typowa Łotwa w wersji exclusive (czyli z asfaltem)
Dundaga, zamek
To miał być dzień "kasłania" po łotewsku. Opuszczałem wygodną bazę po wyeksplorowaniu okolic. Celem była Kandava i okolice Talsi (aprowizacja przed dzikim wybrzeżem, od Kolki po Windawę pozbawionym sklepów i zabudowań) a finał miał nastąpić jak najbliżej Kolki, byle przed granicą parku narodowego. Był to kolejny dzień bez deszczu, atrakcji niestety też nie było za dużo. Łotewska bujna przyroda pozostawała poza zasiegiem, bo drogi zazwyczaj na nasypie, idealnie pozbawione drzew. Dzień był znowu upalny i brak drzew przydrożnych był naprawdę dotkliwy. Na koniec (za Dundagą) trafiłem na myśliwych rozlokowujących się do polowania ze stanowisk i ambon. Odgłosy strzałów nie ułatwiają zaśnięcia, więc musiałem podjechać pod same granice parku narodowego. Tam długo szukałem dogodnego miejsca - ostatecznie rozbiłem się na wale, nad kanałem rzeczki Pilsupe.
Kandava, zabudowa
Typowa Łotwa w wersji exclusive (czyli z asfaltem)
Dundaga, zamek
Dystans153.62 km Czas07:53 Vśrednia19.49 km/h VMAX39.95 km/h Podjazdy387 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Dobry początek sierpnia
To był wreszcie dzień bez bagażu - po dłuższej przerwie. Depozyt zostawiłem w miejscu biwakowania. Rzadko mi się to zdarza, ale miejscówka była znakomita. Dało mi to duży komfort - wiedziałem gdzie spędzę noc. Wyruszyłem ze sporym animuszem - jak to zawsze, po zrzuceniu bagażu. Dzień był znowu upalny, więc mój entuzjazm i tempo stopniowo wiotczały... Zależało mi na zobaczeniu kilku zamków i pałaców okolic Jełgawy, czyli historycznej Mitawy.
Krajobrazowo obszar był nieciekawy, miasta też bez ciekawej zabudowy. Dysponując dokładnym mapami (1:200 000) udało mi się zaprojektować trasę niemal wyłącznie po asfaltach. Taki profil trasy na Łotwie oznacza użeranie się z piratami drogowymi i porannym
wzmożeniem na drogach. Słońce i stres drogowy wyssały ze mnie szybko siły. W Mitawie wiedziałem już, że nie zrealizuje planu maksimum i nie osiągnę pałacu w Auce. Drogę powrotną dublowałem zatem przez Dobele. W przyjemnym noclegowisku zjawiłem się sporo przed zmierzchem; starczyło czasu na kąpiel i obiad. Tym samym dzień ze sportowego zamienił się w rekreacyjny.
Jaunpils
Dobele, ruiny zamku
Mitawa, pałac. W Mitawie urodził się Mamert Stankiewicz, znaczy Kapitan :)
To był wreszcie dzień bez bagażu - po dłuższej przerwie. Depozyt zostawiłem w miejscu biwakowania. Rzadko mi się to zdarza, ale miejscówka była znakomita. Dało mi to duży komfort - wiedziałem gdzie spędzę noc. Wyruszyłem ze sporym animuszem - jak to zawsze, po zrzuceniu bagażu. Dzień był znowu upalny, więc mój entuzjazm i tempo stopniowo wiotczały... Zależało mi na zobaczeniu kilku zamków i pałaców okolic Jełgawy, czyli historycznej Mitawy.
Krajobrazowo obszar był nieciekawy, miasta też bez ciekawej zabudowy. Dysponując dokładnym mapami (1:200 000) udało mi się zaprojektować trasę niemal wyłącznie po asfaltach. Taki profil trasy na Łotwie oznacza użeranie się z piratami drogowymi i porannym
wzmożeniem na drogach. Słońce i stres drogowy wyssały ze mnie szybko siły. W Mitawie wiedziałem już, że nie zrealizuje planu maksimum i nie osiągnę pałacu w Auce. Drogę powrotną dublowałem zatem przez Dobele. W przyjemnym noclegowisku zjawiłem się sporo przed zmierzchem; starczyło czasu na kąpiel i obiad. Tym samym dzień ze sportowego zamienił się w rekreacyjny.
Jaunpils
Dobele, ruiny zamku
Mitawa, pałac. W Mitawie urodził się Mamert Stankiewicz, znaczy Kapitan :)
Dystans154.72 km Czas08:42 Vśrednia17.78 km/h VMAX42.12 km/h Podjazdy485 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Jej Wspaniałość Ryga
Obudziłem się w niedźwiedzim lesie (liczne ślady pazurów na smrekach, prawdziwy bór świerkowy) i tradycyjnie było ciepło. Wykorzystałem to więc na leśny prysznic. Ogoliłem się nawet przy pomocy lusterka rowerowego. Trza było wyglądać jak człowiek: czekał mnie triumfalny przejazd przez ostanią niezdobytą jeszcze stolicę państwa bałtyckiego. Łotwa okazła się być przeciwieństwem Estonii. Stolica robi dużo lepsze wrażenie niż reszta kraju. W chwili gdy wjechałem w te wspaniałe ulice pełne wielkomiejskich kamienic (olbrzymi kontrast z Wilnem) odkryłem, że padła mi całkiem przesłona w aparacie... Upał nie zrobił się od tego mniejszy, i choć dzień był bezdeszczowy, dla mnie okazał się najbardziej ponurym na trasie. Zachwyt Rygą go nie uratował.
Na wkurzeniu przejechałem jednak Tukums (ciekawa, zabytkowa zabudowa), zaliczyłem uroczy pałacyk w Jaumoce i znalałzłem świetny nocleg pod wsią Dartsmuiza, który stanie się moją bazą wypadową i lokalizacją depozytu nazajutrz. Dzień był zatem pełen emocji.
Ryga to potęga
Gdy minąłem Tukums postanowiłem nadrobić drogi dla pałacu Jaunmoku pils (choć pils oznacza zamek)
Obudziłem się w niedźwiedzim lesie (liczne ślady pazurów na smrekach, prawdziwy bór świerkowy) i tradycyjnie było ciepło. Wykorzystałem to więc na leśny prysznic. Ogoliłem się nawet przy pomocy lusterka rowerowego. Trza było wyglądać jak człowiek: czekał mnie triumfalny przejazd przez ostanią niezdobytą jeszcze stolicę państwa bałtyckiego. Łotwa okazła się być przeciwieństwem Estonii. Stolica robi dużo lepsze wrażenie niż reszta kraju. W chwili gdy wjechałem w te wspaniałe ulice pełne wielkomiejskich kamienic (olbrzymi kontrast z Wilnem) odkryłem, że padła mi całkiem przesłona w aparacie... Upał nie zrobił się od tego mniejszy, i choć dzień był bezdeszczowy, dla mnie okazał się najbardziej ponurym na trasie. Zachwyt Rygą go nie uratował.
Na wkurzeniu przejechałem jednak Tukums (ciekawa, zabytkowa zabudowa), zaliczyłem uroczy pałacyk w Jaumoce i znalałzłem świetny nocleg pod wsią Dartsmuiza, który stanie się moją bazą wypadową i lokalizacją depozytu nazajutrz. Dzień był zatem pełen emocji.
Ryga to potęga
Gdy minąłem Tukums postanowiłem nadrobić drogi dla pałacu Jaunmoku pils (choć pils oznacza zamek)
Dystans141.29 km Czas07:38 Vśrednia18.51 km/h VMAX46.04 km/h Podjazdy687 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Inflanty Garbate
Spodziewałem się nawałnic. Zaduch stał się nie do zniesienia. Zwiastowało to potężne burze, które faktycznie nastąpiły i cudownym wręcz zbiegiem okoliczności zdołałem je ominąć. Pod koniec dnia jechałem łotewskim rarytasem, znaczy asfaltem, po którym strumieniami spływała woda. Potop nawet mnie nie drasnął i gradowe chmury pomknęły w inną stronę. Dzień był przepełniony atrakcjami w postaci podjazdów (po długiej przerwie), przełomów, zamków kawalerów mieczowych i pałaców niemieckiej szlachty bałtyckiej.
Park Narodowy Gauja to prawdziwa perła Łotwy. Podziwianie zmąciła mi ciągła ucieczka przed kolejnymi burzami. Pejzażowo teren jest pierwszorzędny. Gdyby cała Łotwa tak wygladała, gdyby... Ja ten obszar nazwałem "Inflantami Garbatymi" :) Jest to nazwa o tyle trafna, że moja trasa wiodła po autentycznych garbach, a mój garbaty los ostatecznie pozwolił mi uniknąć zmasakrowania przez burzę.
Odniosłem też spory sykces taktyczny: zwiedziłem zamek w Turaidzie bez płacenia. Czymże są pokrzywy i gęstwina krzewów gdy grozi opłata liczona w euro...
Kieś - dawniej stolica województwa w ramach Rzpltej
Łotwa też obchodziła 100-lecie. Co ciekawe, jedynie w Estonii nie widziałem takich jubileuszowych obrazków.
Przełom rzeki Gauja
Turaida, zamek biskupów ryskich (zdobyty przez Rzpltą za Batorego i przez Stradoviusa bez kupowania biletu...)
Spodziewałem się nawałnic. Zaduch stał się nie do zniesienia. Zwiastowało to potężne burze, które faktycznie nastąpiły i cudownym wręcz zbiegiem okoliczności zdołałem je ominąć. Pod koniec dnia jechałem łotewskim rarytasem, znaczy asfaltem, po którym strumieniami spływała woda. Potop nawet mnie nie drasnął i gradowe chmury pomknęły w inną stronę. Dzień był przepełniony atrakcjami w postaci podjazdów (po długiej przerwie), przełomów, zamków kawalerów mieczowych i pałaców niemieckiej szlachty bałtyckiej.
Park Narodowy Gauja to prawdziwa perła Łotwy. Podziwianie zmąciła mi ciągła ucieczka przed kolejnymi burzami. Pejzażowo teren jest pierwszorzędny. Gdyby cała Łotwa tak wygladała, gdyby... Ja ten obszar nazwałem "Inflantami Garbatymi" :) Jest to nazwa o tyle trafna, że moja trasa wiodła po autentycznych garbach, a mój garbaty los ostatecznie pozwolił mi uniknąć zmasakrowania przez burzę.
Odniosłem też spory sykces taktyczny: zwiedziłem zamek w Turaidzie bez płacenia. Czymże są pokrzywy i gęstwina krzewów gdy grozi opłata liczona w euro...
Kieś - dawniej stolica województwa w ramach Rzpltej
Łotwa też obchodziła 100-lecie. Co ciekawe, jedynie w Estonii nie widziałem takich jubileuszowych obrazków.
Przełom rzeki Gauja
Turaida, zamek biskupów ryskich (zdobyty przez Rzpltą za Batorego i przez Stradoviusa bez kupowania biletu...)
