Wpisy archiwalne w miesiącu
Maj, 2020
| Dystans całkowity: | 2019.95 km (w terenie 0.00 km; 0.00%) |
| Czas w ruchu: | 95:06 |
| Średnia prędkość: | 21.24 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 46.04 km/h |
| Suma podjazdów: | 14475 m |
| Liczba aktywności: | 17 |
| Średnio na aktywność: | 118.82 km i 5h 35m |
| Więcej statystyk | |
Dystans135.17 km Czas07:39 Vśrednia17.67 km/h Podjazdy2422 m
SprzętFocus Arriba 4.0 Uczestnicy
Przez Kiełek i Górę Ludwiki do sanatorium-krematorium
Pierwszy w roku wypad w góry obfitował w przygody i zwroty akcji. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów dotarłem w góry blachosmrodem. Ostatni raz mój rower podróżował na dachu prawie dekadę temu... To był pierwszy raz w górach w tym roku i od razu z cyklotrekiem. Jak zwykle zaczynanie od cyklotreku było błędem, ale takie błędne decyzje zmieniają trasę w przygodową. A o to przecież chodzi - statystyki to tylko "nieme źródła historyczne". Wymiar trasie zawsze nadaje "styl przeżytych przygód" pisząc Messnerem.
Cyklotrek był nadspodziewanie trudny. Przyczyniło się do tego oznakowanie. Ostatni raz takie problemy orientacyjne miałem w słowackim masywie Čipčie, czyli na mini-Choczu. Tam także zaskoczyła mnie obecność szlaku. Nie nauczyłem się wiele od tego czasu, znów polazłem szlakiem (spacerowy żółty wg oznaczeń PTTK), którego przebiegu nie znałem. Chodzenie znakowanymi szlakami zawsze wyłącza samodzielną orientację, no i przyczynia kłopotów. Na wierzchołku Mount Kiełek zaskoczył mnie wysoki na jakieś 7-8 metrów prowizoryczny maszt ustawiony przez krótkofalowców. Tuz nad punktem osnowy! Podawali właśnie te swoje kody. Pomyślałem: cudacy (pozdrowienia dla Palmy, SW górą!), ale zaraz potem spojrzałem na siebie, włóczącego się po krzakach w rowerowym wdzianku, z dala od roweru... Ostatecznie lepiej wyznaczać trendy niż podążać za tłumem. Brawo Wy! Nie każdy idzie na bezszlakowe (formalnie szlak nie był szlakiem tj. był tylko spacerowy, nie turystyczny) góry z masztem na plecach :)
W masywie Kiełka zaskoczył mnie nie tylko szlak spacerowy i krótkofalowcy, zaskoczyła mnie stromizna stoków. Postanowiłem schodzić bez szlaku, szerokim połogim płajem, ale szeroki płaj z kroku na krok zmieniał się w wąską ścieżynkę, aż zanikł całkowicie w jodłowym młodniku. Zgroza! Ciemniejsze były tylko piwnice na warszawskiej Woli w 1944... Tam całkiem straciłem orientację i tę przesadną pewność siebie (przecież tyle razy już chaszczowałem!). Truizm głoszący, że żadnej góry nie należy lekceważyć potrafi boleśnie smagnąć po kostkach. Dosłownie i w przenośni. Las, choć gatunkowo naturalny (jodłowo-bukowy) był zachwaszczony, pełen posuszu, wykrotów i pętli z jeżyn. Pętle z jeżyn potrafią nie tylko zniszczyć skarpetki, potrafią błyskawicznie wypoziomować każdego, kto nie patrzy pod nogi. Wtedy to, pośród jeżynowisk i jagodzisk trafiłem na bardzo strome zbocze, tak strome że ujrzałem cały masyw Babiej i Pasmo Policy. Po ułożeniu gór zorientowałem się także, że jestem po złej stronie góry. Cóż - musiałem zejść wprost do roweru ukrytego w świerkowym młodniku. Ten warunek potrafi bardzo utrudnić najbardziej nawet rozkoszne chaszczowanie.
Dalsza droga to były rozpaczliwe próby wyjścia z matni, czyli opuszczenia tych świerkowych wężowisk i dojścia do widocznego zarysu kolejnego płaju. Gdy już dotarłem do cywilizacji ukazał mi się... szlak spacerowy. Szkoda tylko, że tym odcinkiem nie szedłem w pierwszą stronę, nie wiedziałem więc gdzie jestem. Uratował mnie dopiero słupek oddziałowy sidzińskiego leśnictwa. Od tego momentu już tylko raz zmyliłem drogę - zszedłem prawie na dno sidzińskiej doliny. Zorientowałem się po altimetrze, który przezornie zabrałem ze sobą. Wtedy też niemal usiadłem na kosim gnieździe, kapitalnie wkomponowanym w skarpę głębocznicy. Spanikowana samica niemal wyleciała mi spod krocza. Gdyby się nie ruszyła nigdy bym nie zauważył tego gniazda. Leśne kosy nie zatraciły wspaniałej zdolności kamuflowania gniazd. Zarówno jednak leśne, jak i miejskie kosy są takimi samymi panikarzami. To spowodowało, że zaliczyłem wreszcie pierwsze zniesienie w tym roku. Gniazdobranie zaliczone! Wiosnę mogę wreszcie uznać za odbytą!
Przydługie "Kiełkowanie" spowodowało 2 godziny straty czasowej do tajemniczego Tinkoffa, który w Zawoi zasłaniał mi widok na Diablaka. Dzięki temu spóźnieniu widziałem jednak drozda cień, znaczy prawdziwego turdusa merulę :P
Rozsierdził mnie prawdziwie dopiero koniec podjazdu na Górę Ludwiki. Kolumb, jak wiemy, odkrył Amerykę, historia wspomina go czule. Jam odkrył więcej, odkrywszy Ludwikę, bo naraz obydwie półkule - pisał mistrz Jan z Krakowa. Podjeżdżałem tym razem od północy (od pd. wjeżdżałem tu w 2016, wracając z Suchych Cipek) i odkryłem tę drugą półkulę. Mój pęd poznawczy wyhamowało wierzchowinowe błoto. Dalej było jeszcze trochę szutru do Wysokiej, a stamtąd już pospolite asfalty, którymi dotarłem do miejsca kaźni - do Rabki.
Przebywałem w tutejszym więzieniu (zwanym dla niepoznaki GORD-em) 23 lata temu. Taki spotkał mnie wyrok – bez sądu, bez prokuratorów. Odsiadywałem skoliozę. Skrzynka do której wrzucaliśmy listy z pozdrowieniami dla sprawców naszej gehenny (tj. do rodziców) jest wciąż w tym samym miejscu. Trwa na przekór czasom. GORD nie jest już GORD-em, teren ośrodka został rozorany pod nowe alejki, stary więzienny mur zastąpiony stalową siatką, po boisku do siaty nie pozostał nawet nikły ślad. Skrzynka jednak trwa, może zachowała w swojej metalowej pamięci naszą genialna akcję, by zbiorowo napisać do rodziców tekst: „Pozdrowienia z sanatorium-krematorium”. Jeszcze jedno się nie zmieniło – kraty w oknach. Z tym wybrzuszeniem, by skazaniec mógł zaczerpnąć trochę powietrza. Ten luksus był zresztą zarezerwowany dla weteranów. Takich co odsiadywali półroczne wyroki (byli tacy, rodzice ich nie kochali).
W roku utraconego kwietnia, roku problemów z oddychaniem, taka puenta z więziennych wspomnień jest wysoce adekwatna!
Ulica Nowy Świat – nasza brama do reglamentowanej wolności (trasa do sklepów w centrum) – była całkiem rozorana, jakże to symboliczne. Mam nieodparte wrażenie, że nasz nowy wspaniały świat lat 20. XX wieku będzie właśnie jak Rabka. To znaczy jak moje wspomnienia z Górnośląskiego Ośrodka Rehabilitacji Dzieci. Szczególnie te związane z Siostrą Ostrą i tym sympatycznym wuefistą na basenie (wyglądał jak Sean Connery przed 70), co przygniatał klapkami palce i serwował kopa z zaskoczenia stojącym na krawędzi głębokiego basenu – RIP.
W Rabce zaskoczyły mnie zmiany w parku. Ten park zawsze był piękny i rozległy. Jak dla mnie – jedyny poważny powód by odwiedzić Rabkę. W tutejszym drewniaku byłem po raz pierwszy… na egzaminie przewodnickim. W czasie niewoli GORD-yjskiej prowadzono nas karnymi oddziałami wyłącznie na msze do pobliskiego ceglaka.
Po wyjechaniu z Rabki dalszą trasę pokonywałem już pospolitym sposobem, czyli bez szczególnych przeżyć i wspomnień, po asfalcie. Mijałem też Żarnówkę, która była z kolei miejscem niemiłych wspomnień dla MalutkiejMi. Odblaskowy drozd miał zaś swoje traumy w nieodległej Kasince. Te rabczańskie okolice kryją w sobie niezliczone mroczne historie. Dość powiedzieć, że wracałem przez matecznik ojca Natanka…
Ruscy są wszędzie, nawet pod Babią
Widok na Babią ze stoków Kiełka
Pierwsze jaja tej wiosny - w kapitalnym miejscu, na skarpie tuż nad ścieżką
Kosie jaja
W drodze na Górę Ludwiki
Po raz drugi przy dworze w Wysokiej
GORD zamienił się w ŚCRU...
Niesamowite. Do tej samej skrzynki 23 lata temu wrzucałem listy do domu
Powrót w dolinę Skawicy
Mapka: https://ridewithgps.com/routes/32661084
Pierwszy w roku wypad w góry obfitował w przygody i zwroty akcji. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów dotarłem w góry blachosmrodem. Ostatni raz mój rower podróżował na dachu prawie dekadę temu... To był pierwszy raz w górach w tym roku i od razu z cyklotrekiem. Jak zwykle zaczynanie od cyklotreku było błędem, ale takie błędne decyzje zmieniają trasę w przygodową. A o to przecież chodzi - statystyki to tylko "nieme źródła historyczne". Wymiar trasie zawsze nadaje "styl przeżytych przygód" pisząc Messnerem.
Cyklotrek był nadspodziewanie trudny. Przyczyniło się do tego oznakowanie. Ostatni raz takie problemy orientacyjne miałem w słowackim masywie Čipčie, czyli na mini-Choczu. Tam także zaskoczyła mnie obecność szlaku. Nie nauczyłem się wiele od tego czasu, znów polazłem szlakiem (spacerowy żółty wg oznaczeń PTTK), którego przebiegu nie znałem. Chodzenie znakowanymi szlakami zawsze wyłącza samodzielną orientację, no i przyczynia kłopotów. Na wierzchołku Mount Kiełek zaskoczył mnie wysoki na jakieś 7-8 metrów prowizoryczny maszt ustawiony przez krótkofalowców. Tuz nad punktem osnowy! Podawali właśnie te swoje kody. Pomyślałem: cudacy (pozdrowienia dla Palmy, SW górą!), ale zaraz potem spojrzałem na siebie, włóczącego się po krzakach w rowerowym wdzianku, z dala od roweru... Ostatecznie lepiej wyznaczać trendy niż podążać za tłumem. Brawo Wy! Nie każdy idzie na bezszlakowe (formalnie szlak nie był szlakiem tj. był tylko spacerowy, nie turystyczny) góry z masztem na plecach :)
W masywie Kiełka zaskoczył mnie nie tylko szlak spacerowy i krótkofalowcy, zaskoczyła mnie stromizna stoków. Postanowiłem schodzić bez szlaku, szerokim połogim płajem, ale szeroki płaj z kroku na krok zmieniał się w wąską ścieżynkę, aż zanikł całkowicie w jodłowym młodniku. Zgroza! Ciemniejsze były tylko piwnice na warszawskiej Woli w 1944... Tam całkiem straciłem orientację i tę przesadną pewność siebie (przecież tyle razy już chaszczowałem!). Truizm głoszący, że żadnej góry nie należy lekceważyć potrafi boleśnie smagnąć po kostkach. Dosłownie i w przenośni. Las, choć gatunkowo naturalny (jodłowo-bukowy) był zachwaszczony, pełen posuszu, wykrotów i pętli z jeżyn. Pętle z jeżyn potrafią nie tylko zniszczyć skarpetki, potrafią błyskawicznie wypoziomować każdego, kto nie patrzy pod nogi. Wtedy to, pośród jeżynowisk i jagodzisk trafiłem na bardzo strome zbocze, tak strome że ujrzałem cały masyw Babiej i Pasmo Policy. Po ułożeniu gór zorientowałem się także, że jestem po złej stronie góry. Cóż - musiałem zejść wprost do roweru ukrytego w świerkowym młodniku. Ten warunek potrafi bardzo utrudnić najbardziej nawet rozkoszne chaszczowanie.
Dalsza droga to były rozpaczliwe próby wyjścia z matni, czyli opuszczenia tych świerkowych wężowisk i dojścia do widocznego zarysu kolejnego płaju. Gdy już dotarłem do cywilizacji ukazał mi się... szlak spacerowy. Szkoda tylko, że tym odcinkiem nie szedłem w pierwszą stronę, nie wiedziałem więc gdzie jestem. Uratował mnie dopiero słupek oddziałowy sidzińskiego leśnictwa. Od tego momentu już tylko raz zmyliłem drogę - zszedłem prawie na dno sidzińskiej doliny. Zorientowałem się po altimetrze, który przezornie zabrałem ze sobą. Wtedy też niemal usiadłem na kosim gnieździe, kapitalnie wkomponowanym w skarpę głębocznicy. Spanikowana samica niemal wyleciała mi spod krocza. Gdyby się nie ruszyła nigdy bym nie zauważył tego gniazda. Leśne kosy nie zatraciły wspaniałej zdolności kamuflowania gniazd. Zarówno jednak leśne, jak i miejskie kosy są takimi samymi panikarzami. To spowodowało, że zaliczyłem wreszcie pierwsze zniesienie w tym roku. Gniazdobranie zaliczone! Wiosnę mogę wreszcie uznać za odbytą!
Przydługie "Kiełkowanie" spowodowało 2 godziny straty czasowej do tajemniczego Tinkoffa, który w Zawoi zasłaniał mi widok na Diablaka. Dzięki temu spóźnieniu widziałem jednak drozda cień, znaczy prawdziwego turdusa merulę :P
Rozsierdził mnie prawdziwie dopiero koniec podjazdu na Górę Ludwiki. Kolumb, jak wiemy, odkrył Amerykę, historia wspomina go czule. Jam odkrył więcej, odkrywszy Ludwikę, bo naraz obydwie półkule - pisał mistrz Jan z Krakowa. Podjeżdżałem tym razem od północy (od pd. wjeżdżałem tu w 2016, wracając z Suchych Cipek) i odkryłem tę drugą półkulę. Mój pęd poznawczy wyhamowało wierzchowinowe błoto. Dalej było jeszcze trochę szutru do Wysokiej, a stamtąd już pospolite asfalty, którymi dotarłem do miejsca kaźni - do Rabki.
Przebywałem w tutejszym więzieniu (zwanym dla niepoznaki GORD-em) 23 lata temu. Taki spotkał mnie wyrok – bez sądu, bez prokuratorów. Odsiadywałem skoliozę. Skrzynka do której wrzucaliśmy listy z pozdrowieniami dla sprawców naszej gehenny (tj. do rodziców) jest wciąż w tym samym miejscu. Trwa na przekór czasom. GORD nie jest już GORD-em, teren ośrodka został rozorany pod nowe alejki, stary więzienny mur zastąpiony stalową siatką, po boisku do siaty nie pozostał nawet nikły ślad. Skrzynka jednak trwa, może zachowała w swojej metalowej pamięci naszą genialna akcję, by zbiorowo napisać do rodziców tekst: „Pozdrowienia z sanatorium-krematorium”. Jeszcze jedno się nie zmieniło – kraty w oknach. Z tym wybrzuszeniem, by skazaniec mógł zaczerpnąć trochę powietrza. Ten luksus był zresztą zarezerwowany dla weteranów. Takich co odsiadywali półroczne wyroki (byli tacy, rodzice ich nie kochali).
W roku utraconego kwietnia, roku problemów z oddychaniem, taka puenta z więziennych wspomnień jest wysoce adekwatna!
Ulica Nowy Świat – nasza brama do reglamentowanej wolności (trasa do sklepów w centrum) – była całkiem rozorana, jakże to symboliczne. Mam nieodparte wrażenie, że nasz nowy wspaniały świat lat 20. XX wieku będzie właśnie jak Rabka. To znaczy jak moje wspomnienia z Górnośląskiego Ośrodka Rehabilitacji Dzieci. Szczególnie te związane z Siostrą Ostrą i tym sympatycznym wuefistą na basenie (wyglądał jak Sean Connery przed 70), co przygniatał klapkami palce i serwował kopa z zaskoczenia stojącym na krawędzi głębokiego basenu – RIP.
W Rabce zaskoczyły mnie zmiany w parku. Ten park zawsze był piękny i rozległy. Jak dla mnie – jedyny poważny powód by odwiedzić Rabkę. W tutejszym drewniaku byłem po raz pierwszy… na egzaminie przewodnickim. W czasie niewoli GORD-yjskiej prowadzono nas karnymi oddziałami wyłącznie na msze do pobliskiego ceglaka.
Po wyjechaniu z Rabki dalszą trasę pokonywałem już pospolitym sposobem, czyli bez szczególnych przeżyć i wspomnień, po asfalcie. Mijałem też Żarnówkę, która była z kolei miejscem niemiłych wspomnień dla MalutkiejMi. Odblaskowy drozd miał zaś swoje traumy w nieodległej Kasince. Te rabczańskie okolice kryją w sobie niezliczone mroczne historie. Dość powiedzieć, że wracałem przez matecznik ojca Natanka…
Ruscy są wszędzie, nawet pod Babią
Widok na Babią ze stoków Kiełka
Pierwsze jaja tej wiosny - w kapitalnym miejscu, na skarpie tuż nad ścieżką
Kosie jaja
W drodze na Górę Ludwiki
Po raz drugi przy dworze w Wysokiej
GORD zamienił się w ŚCRU...
Niesamowite. Do tej samej skrzynki 23 lata temu wrzucałem listy do domu
Powrót w dolinę Skawicy
Mapka: https://ridewithgps.com/routes/32661084
Dystans55.40 km Czas02:27 Vśrednia22.61 km/h Podjazdy329 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Park Zielona
Tym razem wyjechałem przed pracą. Było bardzo rześko, ale potem zrobiło się dużo groźniej i rozbudowane "gradowe" chmury przepędziły mnie do komputera. Najbliższe dwa dni czekają mnie w trybie zdalnym.
W Parku Zielona, po raz pierwszy w głębi parku odkąd wjazd jest legalny...
Trasa: Chorzów - Grodziec - Łęknice - Psary - Wojkowice - Chorzów
Tym razem wyjechałem przed pracą. Było bardzo rześko, ale potem zrobiło się dużo groźniej i rozbudowane "gradowe" chmury przepędziły mnie do komputera. Najbliższe dwa dni czekają mnie w trybie zdalnym.
W Parku Zielona, po raz pierwszy w głębi parku odkąd wjazd jest legalny...
Trasa: Chorzów - Grodziec - Łęknice - Psary - Wojkowice - Chorzów
Dystans67.11 km Czas03:19 Vśrednia20.23 km/h Podjazdy622 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Płaskowyż Twardowicki (8/2020)
Wyjechałem późno, około 12, bo musiałem odbębnić zdalną pracę. Na polach i w głogowiskach upał i do 14 bezruch powietrza, potem wzmagający się wiatr, rosnące zachmurzenie, a na finał pierwsze krople (bez ciągu dalszego). Sporo jaskółek na Płaskowyżu, nawet makolągwy. Wszędzie kwitnące głogi i lilaki. Na Równej Górze syf, śmieci, kładowiec i rozwalony słupek punktu osnowy geologicznej, który posłużył za ławeczkę na koronaparty przy pobliskim ognisku . Przykre to wszystko...
Pod koniec czułem nogi, jechałem bardzo spokojnym tempem, ale dały o sobie znać trudy soboty. Temperatura była naprawdę zadziwiająco wysoka - w cieniu 25,9 w słońcu 29,6. To było mgnienie lata...
Równa Góra - symbol dewastacji
Sączów - majowe powitanie
Trasa: Chorzów - Wojkowice - Grodziec - Góra Siewierska - Toporowice - Najdziszów - Myszkowice - Sączów - Dobieszowice - Chorzów
Wyjechałem późno, około 12, bo musiałem odbębnić zdalną pracę. Na polach i w głogowiskach upał i do 14 bezruch powietrza, potem wzmagający się wiatr, rosnące zachmurzenie, a na finał pierwsze krople (bez ciągu dalszego). Sporo jaskółek na Płaskowyżu, nawet makolągwy. Wszędzie kwitnące głogi i lilaki. Na Równej Górze syf, śmieci, kładowiec i rozwalony słupek punktu osnowy geologicznej, który posłużył za ławeczkę na koronaparty przy pobliskim ognisku . Przykre to wszystko...
Pod koniec czułem nogi, jechałem bardzo spokojnym tempem, ale dały o sobie znać trudy soboty. Temperatura była naprawdę zadziwiająco wysoka - w cieniu 25,9 w słońcu 29,6. To było mgnienie lata...
Równa Góra - symbol dewastacji
Sączów - majowe powitanie
Trasa: Chorzów - Wojkowice - Grodziec - Góra Siewierska - Toporowice - Najdziszów - Myszkowice - Sączów - Dobieszowice - Chorzów
Dystans367.98 km Czas16:56 Vśrednia21.73 km/h Podjazdy2144 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Rajd małomiasteczkowy, czyli z wizytą w Opatowcu
Nazwa mikro-wyprawy nawiązywała do faktu, że na jej trasie znalazły się dwa najmniejsze miasta w Polsce: Opatowiec i Wiślica. Gdybym jeszcze zahaczył o Koszyce, byłby tryplet! Przejechałem też przez piąte najmniejsze miasto Polski (Działoszyce) a siódme (Nowy Korczyn) minąłem podobnie jak Koszyce, o włos! Na 8 polskich miast liczących poniżej tysiąca dusz (8 cudów Polski!), aż pięć znajduje się na historycznym pograniczu Ziemi Krakowskiej i Sandomierskiej. Obszar to ciekawy historycznie i przyrodniczo, w dodatku o tej porze pulsujący barwami i zapachami.
Zacznę jednak od początku, od lodowni jaka tradycyjnie dała mi w kość w Błędowie. Przemsza jest mściwa i tworzy takie zastoiska chłodu, że odnotowałem 0,6 stopnia i nawet pobyt nad Pogorią wspominałem jako tropiki (tam było komfortowe 2,7). Nawet zimowe skarpety nie sprawiły, że czułem pełen komfort, choć mgiełka tym razem była ażurowa, tzn. znośna. W Chorzowie jak zwykle mijałem same radiowozy, dopiero za Łośniem poczułem się swobodnie i zsunąłem mokrą maseczkę. Dalej było już tradycyjnie - maseczkę miałem na nosie przejeżdzając jedynie przez miasta i siedziby gmin.
Towarzyszyło mi kwilenie piskląt i głosy ostrzegawcze kosów i pokrzewek. Za Przybysławicami w dolinie Szreniawy prześladował mnie ten sam zajadły kundel. Znów zachwycał mnie ptasi gwar nad Szreniawą, który najintensywniejszy jest w Sulisławicach i tuż za nimi, gdzie rzeczka zaczyna mocno meandrować. Usłyszałem pierwsze wilgi. Ptasi szczebiot towarzyszył mi w roli motywu przewodniego także na przerwie śniadaniowej na opłotkach Miechowa. Zająłem miejsce między rewirami kapturki i słowika. W samym Miechowie, na podjeździe na Bukowską Wolę mijałem słabych rowerzystów z "Grupy Rowerowej Murcki". Piękne mieli koszulki i gołe kolanka, ale formy podjazdowej nie mieli, podobnie jak rozsądku w zakresie zapobiegania artroskopii kolan. Widać stać ich na to, mnie nie. Dlatego jechałem wtedy jeszcze w długich nogawkach...
Interesująco wyglądały moje obserwacje mentalne. W Miechowie znów ludzie bardzo zdyscyplinowani i wszyscy w maseczkach. W Łośniu transparenty i plandeki z napisami oprotestowującymi budowę masztu 5G (o wpływie 5G na koronawirusa nic nie było). Za Skalbmierzem, gdzieś w Sielcu Biskupim płoty obwieszone transparentami oprotestowującymi budowę jakiejś biogazowni. Tłumy wycieczkowiczów i imprezowiczów w rezerwatach Ponidzia: Przęślinie (tam nigdy żywej duszy nie było!) i Skorocicach. Młodzieńcy rozjeżdżający murawy kserotermiczne na motorkach. Tragicznie wykonana ścieżka rowerowa Pasturka-Pińczów, wzbogacona 5-cm. wysokości progami. Oto Polska w pigułce.
W okolicach Kazimierzy cieszyły oczy ciemne, żyzne i co ważne, wilgotne skiby ziemi. Tu i ówdzie radował mnie kwitnący rzepak. Widok potrzeszczy, kląskawek, pliszek żółtych i kuropatw nie należał do rzadkości, ba, w okolicach Kowali, nad Nidą mogłem usłyszeć piosenkę godową czajki. Ponidzie ptactwem stoi, zawsze tak było. Tradycyjnie w okolicach Wodzisławia, już po zmierzchu, miałem spotkanie z chrabąszczami majowymi, które krążyły jak Don Kiszot wokół każdej latarni przy drodze. Co jakiś czas słyszałem charakterystyczne chrupnięcie gdy najeżdżałem na zalegające drogę chrabąszcze. Same drogi jak zwykle były puste, jak za dawnych lat. Na odcinku Wodzisław - Żarnowiec panował tradycyjny, niezmącony spokój. Najważniejsze, że dotarłem do miłków wiosennych i nasyciłem się wiosennym Ponidziem. To była rekompensata za utraconą przerwę wielkanocną.
Na koniec, w Rokitnie dopadła mnie niespodziewanie ulewa. Przeczekałem w Łazach. Kolejny raz silna ulewa dorwała mnie w Ząbkowicach i łącznie straciłem ponad godzinę czasu. Powrót przez Pogorię (o przedświcie) i Grodziec (o świcie) miał jednak dzięki temu swój czar. Czar wynikał z mokrych nawierzchni i odbijania się w nich księżyca, ustępującego wschodzącemu słońcu. To była wyjątkowo piękna trasa, a od 11 do 17 panował pierwszy w tym roku mini-upał (w cieniu było ponad 26 stopni, w słońcu 29,6), który rozkosznie spędziłem w nadnidziańskim stepie!
Galeria: https://photos.app.goo.gl/io5onW2K8sm5FGbW7
Mapka
Nazwa mikro-wyprawy nawiązywała do faktu, że na jej trasie znalazły się dwa najmniejsze miasta w Polsce: Opatowiec i Wiślica. Gdybym jeszcze zahaczył o Koszyce, byłby tryplet! Przejechałem też przez piąte najmniejsze miasto Polski (Działoszyce) a siódme (Nowy Korczyn) minąłem podobnie jak Koszyce, o włos! Na 8 polskich miast liczących poniżej tysiąca dusz (8 cudów Polski!), aż pięć znajduje się na historycznym pograniczu Ziemi Krakowskiej i Sandomierskiej. Obszar to ciekawy historycznie i przyrodniczo, w dodatku o tej porze pulsujący barwami i zapachami.
Zacznę jednak od początku, od lodowni jaka tradycyjnie dała mi w kość w Błędowie. Przemsza jest mściwa i tworzy takie zastoiska chłodu, że odnotowałem 0,6 stopnia i nawet pobyt nad Pogorią wspominałem jako tropiki (tam było komfortowe 2,7). Nawet zimowe skarpety nie sprawiły, że czułem pełen komfort, choć mgiełka tym razem była ażurowa, tzn. znośna. W Chorzowie jak zwykle mijałem same radiowozy, dopiero za Łośniem poczułem się swobodnie i zsunąłem mokrą maseczkę. Dalej było już tradycyjnie - maseczkę miałem na nosie przejeżdzając jedynie przez miasta i siedziby gmin.
Towarzyszyło mi kwilenie piskląt i głosy ostrzegawcze kosów i pokrzewek. Za Przybysławicami w dolinie Szreniawy prześladował mnie ten sam zajadły kundel. Znów zachwycał mnie ptasi gwar nad Szreniawą, który najintensywniejszy jest w Sulisławicach i tuż za nimi, gdzie rzeczka zaczyna mocno meandrować. Usłyszałem pierwsze wilgi. Ptasi szczebiot towarzyszył mi w roli motywu przewodniego także na przerwie śniadaniowej na opłotkach Miechowa. Zająłem miejsce między rewirami kapturki i słowika. W samym Miechowie, na podjeździe na Bukowską Wolę mijałem słabych rowerzystów z "Grupy Rowerowej Murcki". Piękne mieli koszulki i gołe kolanka, ale formy podjazdowej nie mieli, podobnie jak rozsądku w zakresie zapobiegania artroskopii kolan. Widać stać ich na to, mnie nie. Dlatego jechałem wtedy jeszcze w długich nogawkach...
Interesująco wyglądały moje obserwacje mentalne. W Miechowie znów ludzie bardzo zdyscyplinowani i wszyscy w maseczkach. W Łośniu transparenty i plandeki z napisami oprotestowującymi budowę masztu 5G (o wpływie 5G na koronawirusa nic nie było). Za Skalbmierzem, gdzieś w Sielcu Biskupim płoty obwieszone transparentami oprotestowującymi budowę jakiejś biogazowni. Tłumy wycieczkowiczów i imprezowiczów w rezerwatach Ponidzia: Przęślinie (tam nigdy żywej duszy nie było!) i Skorocicach. Młodzieńcy rozjeżdżający murawy kserotermiczne na motorkach. Tragicznie wykonana ścieżka rowerowa Pasturka-Pińczów, wzbogacona 5-cm. wysokości progami. Oto Polska w pigułce.
W okolicach Kazimierzy cieszyły oczy ciemne, żyzne i co ważne, wilgotne skiby ziemi. Tu i ówdzie radował mnie kwitnący rzepak. Widok potrzeszczy, kląskawek, pliszek żółtych i kuropatw nie należał do rzadkości, ba, w okolicach Kowali, nad Nidą mogłem usłyszeć piosenkę godową czajki. Ponidzie ptactwem stoi, zawsze tak było. Tradycyjnie w okolicach Wodzisławia, już po zmierzchu, miałem spotkanie z chrabąszczami majowymi, które krążyły jak Don Kiszot wokół każdej latarni przy drodze. Co jakiś czas słyszałem charakterystyczne chrupnięcie gdy najeżdżałem na zalegające drogę chrabąszcze. Same drogi jak zwykle były puste, jak za dawnych lat. Na odcinku Wodzisław - Żarnowiec panował tradycyjny, niezmącony spokój. Najważniejsze, że dotarłem do miłków wiosennych i nasyciłem się wiosennym Ponidziem. To była rekompensata za utraconą przerwę wielkanocną.
Na koniec, w Rokitnie dopadła mnie niespodziewanie ulewa. Przeczekałem w Łazach. Kolejny raz silna ulewa dorwała mnie w Ząbkowicach i łącznie straciłem ponad godzinę czasu. Powrót przez Pogorię (o przedświcie) i Grodziec (o świcie) miał jednak dzięki temu swój czar. Czar wynikał z mokrych nawierzchni i odbijania się w nich księżyca, ustępującego wschodzącemu słońcu. To była wyjątkowo piękna trasa, a od 11 do 17 panował pierwszy w tym roku mini-upał (w cieniu było ponad 26 stopni, w słońcu 29,6), który rozkosznie spędziłem w nadnidziańskim stepie!
Galeria: https://photos.app.goo.gl/io5onW2K8sm5FGbW7
Mapka
Dystans73.85 km Czas03:29 Vśrednia21.20 km/h Podjazdy696 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Płaskowyż Twardowicki (7/2020)
Zrobiło się ładnie, więc po odwaleniu zdalnej pracy ruszyłem na Płaskowyż. Był odczuwalny boczny wiatr, zaskoczyło mnie też to, że droga z Myszkowic do Siemoni już wyasfaltowana, zaś częściowo wyeliminowana droga Pomłynie - Góra Siewierska. Oczywiście są to wszystko fragmenty rozrytej doszczętnie drogi wojewódzkiej. Niepokoi jednak fakt, że na odcinku Góra Siewierska - Strzyżowice, na podjeździe na "przeł. Cmentarną" budują "ścieżkę rowerową". Wróży to jak najgorzej...
Góra Siewierska umajona
Polana głogowa na kueście triasowej
Trasa: Chorzów - Rogoźnik - Góra Siewierska - Goląsza Górna - Góra S. - Podzwonek - Brzekowice Wał - Twardowice - Myszkowice - Dziewicza Góra - Sączów - Dobieszowice - Chorzów
Zrobiło się ładnie, więc po odwaleniu zdalnej pracy ruszyłem na Płaskowyż. Był odczuwalny boczny wiatr, zaskoczyło mnie też to, że droga z Myszkowic do Siemoni już wyasfaltowana, zaś częściowo wyeliminowana droga Pomłynie - Góra Siewierska. Oczywiście są to wszystko fragmenty rozrytej doszczętnie drogi wojewódzkiej. Niepokoi jednak fakt, że na odcinku Góra Siewierska - Strzyżowice, na podjeździe na "przeł. Cmentarną" budują "ścieżkę rowerową". Wróży to jak najgorzej...
Góra Siewierska umajona
Polana głogowa na kueście triasowej
Trasa: Chorzów - Rogoźnik - Góra Siewierska - Goląsza Górna - Góra S. - Podzwonek - Brzekowice Wał - Twardowice - Myszkowice - Dziewicza Góra - Sączów - Dobieszowice - Chorzów
Dystans68.14 km Czas03:24 Vśrednia20.04 km/h VMAX45.27 km/h Podjazdy477 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Jaworzno - Pogorie - Chorzów
Powrót z Jaworzna przez Pogorię i Psary. Było zimno, wilgotno i pochmurno, ale kwitły już lilaki. Na szczęście nie padało a pustki nad Pogoriami zachęciły mnie do zahaczenia o Wojkowice Kościelne.
DG Laski - żywe lilaki na tle martwej natury
Trasa: Jaworzno - Pogoria IV - Wojkowice Kościelne - Malinowice - Psary - Wojkowice - Chorzów
Powrót z Jaworzna przez Pogorię i Psary. Było zimno, wilgotno i pochmurno, ale kwitły już lilaki. Na szczęście nie padało a pustki nad Pogoriami zachęciły mnie do zahaczenia o Wojkowice Kościelne.
DG Laski - żywe lilaki na tle martwej natury
Trasa: Jaworzno - Pogoria IV - Wojkowice Kościelne - Malinowice - Psary - Wojkowice - Chorzów
Dystans246.40 km Czas11:39 Vśrednia21.15 km/h Podjazdy1972 m
SprzętFocus Arriba 4.0
Dookoła Krakowa, czyli rajd św. Floriana
Czasy trudne, nadszedł więc moment na mikro-wyprawy. Zboczenie historyczno-symboliczne mnie nie zawiodło i wyruszyłem w święto Krakowa (i strażaków - których cenię i z którymi często mam do czynienia - oraz przewodników, którzy tak jak ja również potrafią lać wodę, nawet gdy nigdzie się nie pali) na trasę dookoła Krakowa.
Po raz kolejny zawitałem więc w dolinę Szreniawy i było cudownie aż po Słomniki. Potem zrobiło się bardzo krakowsko, czyli autkowo, ruchliwie i centusiowo. Postanowiłem objechać Kraków przez wsie z ładnymi średniowiecznymi świątyniami, czyli przez Luborzycę i Ruszczę (formalnie dzielnica Krakowa). Potem obmyśliłem przemknąć przez Niepołomice na Wieliczkę, bo jakże to objechać Kraków i nie być w Wieliczce? W dodatku postanowiłem jechać odkrywczo bocznymi, bardzo lokalnymi i interwałowymi drogami na cześć Magellańczyków. Trudność faktycznie na tym zyskała, ale ucierpiało moje morale. Dalsze interwałowe eldorado w połączeniu z zaduchem sprawiło, że do Swoszowic dojechałem mocno nieświeży. Fakt, że byłem tu pierwszy raz w życiu nie tchnął we mnie nowych sił. Kolejny odcinek był bowiem najcięższy ze wszystkich: zaplanowałem sobie zobaczyć Osiedle Krygowskiego w Krakowie, by uczcić tez Władka. Logistycznie było to koszmarne, trudności wzmagały remonty, objazdy i pojazdy, podjazdy i zjazdy. Gdy dostałem się wreszcie nad Wisłę w okolicach Tyńca miałem już serdecznie dość wszystkiego i zbliżał się zachód słońca.
Ostatkiem sił dotarłem więc do dolin: Mnikowskiej i Sanki by przez Regulice dobić do Chrzanowa i paść z wycieńczenia w zaprzyjaźnionym Jaworznie. Zanim jednak padłem, zaliczyłem starcie w lokalsem pod Chrzanowem, który nie kłócił się nawet o miedzę, tylko o pas drogowy. Komedia z pełnokrwistym centusiem w roli głównej. Działo się to gdy przebierałem się na poboczu w strój odblaskowy i szukałem lampek. Generalnie czym bliżej byłem Krakowa tym było niebezpieczniej, ruchliwiej i bardziej skomplikowanie. Raczej tego pomysłu już nie powtórzę: jest nie wart takiego ryzyka. Kropka.
Linki do galerii i mapki:
Galeria: https://photos.app.goo.gl/u7GZ8dWExBXtXJhw9
Mapka: https://ridewithgps.com/routes/32544313
Czasy trudne, nadszedł więc moment na mikro-wyprawy. Zboczenie historyczno-symboliczne mnie nie zawiodło i wyruszyłem w święto Krakowa (i strażaków - których cenię i z którymi często mam do czynienia - oraz przewodników, którzy tak jak ja również potrafią lać wodę, nawet gdy nigdzie się nie pali) na trasę dookoła Krakowa.
Po raz kolejny zawitałem więc w dolinę Szreniawy i było cudownie aż po Słomniki. Potem zrobiło się bardzo krakowsko, czyli autkowo, ruchliwie i centusiowo. Postanowiłem objechać Kraków przez wsie z ładnymi średniowiecznymi świątyniami, czyli przez Luborzycę i Ruszczę (formalnie dzielnica Krakowa). Potem obmyśliłem przemknąć przez Niepołomice na Wieliczkę, bo jakże to objechać Kraków i nie być w Wieliczce? W dodatku postanowiłem jechać odkrywczo bocznymi, bardzo lokalnymi i interwałowymi drogami na cześć Magellańczyków. Trudność faktycznie na tym zyskała, ale ucierpiało moje morale. Dalsze interwałowe eldorado w połączeniu z zaduchem sprawiło, że do Swoszowic dojechałem mocno nieświeży. Fakt, że byłem tu pierwszy raz w życiu nie tchnął we mnie nowych sił. Kolejny odcinek był bowiem najcięższy ze wszystkich: zaplanowałem sobie zobaczyć Osiedle Krygowskiego w Krakowie, by uczcić tez Władka. Logistycznie było to koszmarne, trudności wzmagały remonty, objazdy i pojazdy, podjazdy i zjazdy. Gdy dostałem się wreszcie nad Wisłę w okolicach Tyńca miałem już serdecznie dość wszystkiego i zbliżał się zachód słońca.
Ostatkiem sił dotarłem więc do dolin: Mnikowskiej i Sanki by przez Regulice dobić do Chrzanowa i paść z wycieńczenia w zaprzyjaźnionym Jaworznie. Zanim jednak padłem, zaliczyłem starcie w lokalsem pod Chrzanowem, który nie kłócił się nawet o miedzę, tylko o pas drogowy. Komedia z pełnokrwistym centusiem w roli głównej. Działo się to gdy przebierałem się na poboczu w strój odblaskowy i szukałem lampek. Generalnie czym bliżej byłem Krakowa tym było niebezpieczniej, ruchliwiej i bardziej skomplikowanie. Raczej tego pomysłu już nie powtórzę: jest nie wart takiego ryzyka. Kropka.
Linki do galerii i mapki:
Galeria: https://photos.app.goo.gl/u7GZ8dWExBXtXJhw9
Mapka: https://ridewithgps.com/routes/32544313
